De Engelse rechercheur Steve Fulcher wist binnen vier uur een bekentenis los te peuteren van seriemoordenaar Christopher Halliwell (foto). Maar het kostte hem uiteindelijk wel zijn baan. Oud-collega’s en journalisten hebben het hem vaak gevraagd: waarom heb je het zo aangepakt? Steevast antwoordt Fulcher: wat zou jij hebben gedaan? 

De 22-jarige Sian O’Callaghan (foto onder) verdween op een zaterdagnacht in maart 2011 toen ze op weg was van een café naar haar huis, een wandeling van ongeveer 500 meter. Steve Fulcher leidde het onderzoek en komt na enkele dagen taxichauffeur Christopher Halliwell (47) op het spoor.

Kasteel

Halliwell werd op een parkeerplaats opgepakt en formeel beschuldigd van de ontvoering van O’Callaghan. Maar in plaats van de verdachte naar het politiebureau over te brengen, werd Halliwell in opdracht van Fulcher naar een kasteel in de buurt gebracht. Er waren twee redenen voor deze onconventionele beslissing. Ten eerste: als O’Callaghan nog zou leven, dan zou Halliwell zo snel mogelijk verhoord moeten worden. Of, zoals Fulcher het interpreteerde: het redden van het leven van het slachtoffer stond op de eerste plaats. De tweede reden waarom de verdachte niet naar het politiebureau werd gebracht: Fulcher wilde Halliwell, die hij nog niet eerder had ontmoet, zo snel mogelijk in de ogen kunnen kijken. Na 28 jaar als politieagent te hebben gewerkt, hechtte de rechercheur veel waarde aan zijn intuïtie.

Band

Fulcher en Halliwell ontmoetten elkaar buiten het kasteel. Onder de blauwe hemel rookten ze samen enkele sigaretjes en ontwikkelde zich een soort van band tussen de twee. Vlak voordat Fulcher zijn ondervraging wilde staken bekende Halliwell plotseling de moord en bood hij de rechercheur aan om hem naar de plek te brengen waar hij het stoffelijk overschot van Sian O’Callaghan had gedumpt. Eenmaal daar aangekomen stak Halliwell een sigaret op, inhaleerde en zei op vlakke toon tegen Fulcher: ‘Wil je er nog eentje?’

Prostituee

Halliwell bekende Fulcher dat hij jaren eerder de 20-jarige prositutee Becky Godden had vermoord en haar lichaam iets verderop van de plek waar ze nu stonden had gedumpt.

Vier uur duurde de ontmoeting tussen de verdachte en de politieman. Er werden twee moorden mee opgelost. Maar Fulcher wist eigenlijk direct dat zijn positie als agent in het geding was. Door zijn informele gesprek met Halliwell had hij wetten en politieprotocollen overtreden. Zo had hij bijvoorbeeld verzuimd de verdachte mede te delen dat hij recht had op een advocaat. Onlangs vertelde Fulcher tegenover de Engelse krant The Guardian waarom hij de regels overtrad: ‘Het was een soort glijdende schaal, waarbij Halliwell geen enkele keer zei “Ik heb het gedaan en ik breng je naar de plek waar de lichamen liggen”. Zo werkte het niet. In plaats daarvan zei hij: “Heb je een auto, dan gaan we rijden?” Gezien de omstandigheden was het de beste manier om het op dat moment zo te doen.’

Wangedrag

In 2014 concludeerde een onderzoekscommissie dat Fulcher ‘catastrofaal’ had gehandeld en werd hij schuldig bevonden aan ernstig wangedrag. Hij werd niet ontslagen, maar Fulcher raakte in een depressie. Slapen kon hij alleen nog maar met behulp van pillen. Hoewel hij flinke steun kreeg van de families van Sian O’Callaghan en Becky Goddon, nam hij zelf ontslag bij de politie. Hij is nu aan de slag als consultant bij een hulporganisatie in Somalië.

Geen spijt

Fulcher heeft geen spijt van zijn opsporingsmethodiek. ‘Als ik het niet op die manier had gedaan, dan zou Halliwell ongetwijfeld niet achter de tralies zijn beland. Met de kans dat hij nog meer slachtoffers zou hebben gemaakt.’ In zijn onlangs verschenen boek Catching a serial killer schrijft Fulcher: ‘Onze ontmoeting daar buiten het kasteel had alle kenmerken van een bewuste zelfdestructie, zowel voor Halliwell als voor mijzelf.’

Het door Fulcher verkregen bewijs werd na veel vijven en zessen toch door de rechters geaccepteerd. Christopher Halliwell kreeg levenslang.