Stel, je wordt gebeld door de broer van een cliënt met de mededeling, dat hij begreep, dat die client een besmettelijke vorm van trombose heeft en jij meent, dat die variant niet bestaat en stel je gaat informeren bij het huis van bewaring, dat dan vervolgens geen inlichtingen wenst te geven. Stel, dat je cliënt ook niet krijgt te horen wat hij nu precies heeft. Stel het plaatselijke ziekenhuis, waar de client vervolgens terecht komt, de broer van cliënt spreekt inmiddels met verbazing over het feit, dat iedereen daar mondkapjes draagt, en dat ziekenhuis wenst eveneens geen informatie te geven.

Door Inez Weski.

En stel je cliënt wordt dan weer overgeplaatst naar een soort gesloten afdeling in het penitentiair ziekenhuis in Scheveningen waar de behandelend artsen eveneens geen informatie wensen te geven, ook niet als je inmiddels hebt ontfutseld dat je client open tbc zou hebben en je wil weten hoe ernstig het is, sinds wanneer die ziekte bestaat bij hem en hoe besmettelijk het is voor jou en die familie, die hem elke week met kleine kinderen en al bezochten, dan is het enige antwoord, dat je krijgt, dat als je je zorgen maakt, je maar de GGD moet vragen hoe dat zit met TBC.

Wat dan?

Men had niet eens de moeite genomen de familie in enigerlei begrijpelijke zin uit te leggen van er aan de hand was. Hoezo, manshoge advertenties in de krant met de mededeling, dat de bestrijding van TBC prioriteit bij de overheid heeft. De enige die daar voor in dit geval wat aan lijkt te hebben, de advertentiemachine is.

Als laatste klap in het gezicht, moet je dan na een week in het regionale dagblad lezen, dat een gedetineerde, rara wie was dat, met open TBC bleek besmet en overgeplaatst was naar een gesloten afdeling van het penitentiair ziekenhuis en dat alle gedetineerden en gevangenispersoneel zou worden getest.

Ik zal het nu niet hebben over überhaupt de gebrekkige wijze waarop in veel gevallen de medische behandeling van ziektes, botbreuken en medicatie in detentie verloopt of het gegeven, dat destijds de staatssecretaris van justitie Albayrak tot de conclusie kwam, dat het Penitentiair Ziekenhuis in feite niet een ziekenhuis mocht worden genoemd, hetgeen een verblijf aldaar toch wel een zorgwekkend gevoel moet geven, nee, ik heb het nu slechts over de volstrekt bloedeloze wijze waarop mensen, al of niet zijnde verdachten of geheimhouders, epidemiologisch worden behandeld.

Het deed mij denken aan die open TBC besmetting die ooit in het huis van bewaring te Scheveningen werd geconstateerd en waarbij geen enkele advocaat daarvoor werd gewaarschuwd of die keer, dat ik een piketmelding deed op het politiebureau en ik na het gesprek met de betreffende verdachte en nadat ik hem nog een ferme handdruk had gegeven overeenkomstig de Nederlandse van kabinetswege voorgeschreven gedragsvormen, dat ik toen pas op het prikbord achter de dienstdoende wachtcommandant een plakkertje toevallig zag hangen bij de naam van de verdachte, welke waarneming toentertijd gelukkig nog fysiek mogelijk was bij gebreke aan de huidige geheel buiten beeld functionerende administratie op politiebureaus.

Die wachtcommandant vroeg ik toen wat daar dan op stond en moest horen dat op dat plakkertje stond, dat de man een virulente vorm van Hepatitis had.

Ooit werd open TBC “de vliegende tering” genoemd en werd dit ook wel op oud Hollandse wijze als scheldterm in de categorie ziekten en andere kwalen toegewenst.

Kennelijk mogen wij als geheimhouder van overheidswege de “t****g” en eventueel elke andere “pestp***e”ziekte nog steeds vrijelijk krijgen.

Inez Weski is strafadvocaat.