Op 29 oktober 2009 is er een overleg tussen politie en de officier van justitie. De conclusie van dat overleg is dat het slachtoffer is vastgebonden geweest aan het bed met een sjaal. Maar voor deze theorie zal nooit bewijs worden gevonden. Een paar dagen later komt het toxicologisch onderzoek van het NFI gereed. In het lichaam van het slachtoffer zijn sporen gevonden van alcohol- en cannabisgebruik. Opvallend is dat het NFI spreekt van ‘een mogelijk’ niet natuurlijk overlijden, ook zelfmoord of automutilatie kunnen dus in het spel zijn. Visser ziet ook op een vergadering, op 10 december 2008, met de teamleiding en officier Van Ven nog steeds geen misdrijf. Dan neemt de officier van justitie Van de Ven een vergaande beslissing.
Door Wim van de Pol.
De officier kan niet forensisch beredeneerd aangeven hoe het slachtoffer door een misdrijf om het leven is gebracht, maar beveelt desondanks de arrestatie van Anita van Zwietering. Op 14 januari 2009 laat Van de Ven zelfs in een persbericht schrijven dat ‘uit onderzoek is gebleken dat het slachtoffer door een misdrijf om het leven is gekomen’. Een half jaar later concludeert de rechtbank eender en veroordeelt Anita tot twaalf jaar cel. De rechtbank zegt ‘dat het niet anders kan’ dan dat Anita haar echtgenoot om het leven heeft gebracht. Het vonnis is een beredenering, bewijzen ervoor zijn er niet.
Inmiddels heeft het gerechtshof van Leeuwarden de zaak in hoger beroep voorliggen. Advocaat Achmed Baaijens heeft al in het najaar 2009 een rapport overlegd van een medisch deskundige die – op basis van de foto’s van de technische recherche – schrijft dat automutilatie met de vingernagels in halsstreek – al dan niet in combinatie met verdovende middelen als alcohol – waarschijnlijk is en ook vaker voorkomt. Dat is zijn verklaring voor de ‘steekwonden’ die wel aan de buitenzijde van het lichaam, maar niet op de röntgenfoto’s te zien zijn.
Verder stelt de Amsterdamse seksuoloog Rik van Lunsen op basis van het dossier dat het slachtoffer hoogstwaarschijnlijk bezig was met een extreme vorm van masturbatie. Van Lunsen is specialist op het gebied van auto-erotic asphyxiation (AEA), ofwel wurgseks. De bedoeling van AEA is de intensiteit van het orgasme te verhogen door een verstikking op te wekken tijdens de seks, bijvoorbeeld met huishoudfolie en een koord om de penis. Verschillende omstandigheden waaronder het lichaam werd aangetroffen pasten precies in dat beeld.
Volgens Van Lunsen leidt deze extreme vorm van masturbatie soms tot de dood omdat op het moment van maximale verwurging een reflex kan ontstaan waarbij de bloeddruk snel daalt en de persoon het bewustzijn verliest. En dan kan de strop niet meer worden losgemaakt. De wurgseks-theorie komt overeen met wat Anita al in haar eerste verhoren heeft verteld tegen de politie: haar man trok zich soms terug om AEA te doen. Doden door AEA komen geregeld voor en halen soms de internationale media, bijvoorbeeld na het overlijden van David Carradine in juni 2009. Carradine werd verwurgd in een hotel in Thailand gevonden met een koordje om zijn penis.
Het EO-radioprogramma Dit is de Dag benaderde specialisten op het gebied van AEA die de omstandigheden van de dood van Van Zwietering rechtstreeks met het verschijnsel in verband brengen. Zoals de Canadese forensisch psychiater John Hucker: ‘Ik denk dat het heel belangrijk is dat de politie bekend is met dit soort fatale ongelukken. Ook om te voorkomen dat iemand wordt beschuldigd van een misdrijf zonder dat daar sprake van is.’ Hucker zegt in de praktijk combinaties van AEA met het toebrengen van verwondingen middels vingernagels aan te treffen, ’tot aan het doorsnijden van aders toe’. De Amerikaanse lijkschouwer John Cox leidt politiemensen op, ook over AEA. ‘De politie in de VS is erop geoefend van AEA-ongelukken te herkennen.’ Volgens de deskundigen is het goed mogelijk dat Jenno van Zwietering zichzelf met zijn vingernagels verwondingen in de hals heeft toegebracht waarmee hij zijn luchtpijp dichtdrukte en uiteindelijk bloed in de longen terechtkwam.
Lees deel 4