Door Jan Boone
Een van mijn cliënten wordt aanvankelijk in Nederland vervolgd als medeverdachte in de zaak van de inmiddels overleden Charles Zwolsman. Hij wordt verdacht van van alles en nog wat, maar ook van de invoer van 1700 kilo hasj die in Frankrijk wordt onderschept. Na 3 maanden voorarrest schorst de rechtbank zijn voorlopige hechtenis.
Als de datum van de inhoudelijke behandeling bekend is, wordt de zaak tegen cliënt geseponeerd. Waarom? Omdat inmiddels een verzoek tot overlevering aan Frankrijk is binnengekomen. Cliënt wordt daarvoor opnieuw gearresteerd. Hij komt dan in overleveringsdetentie zoals dat heet.
Het lijkt er sterk op dat het Openbaar Ministerie eigenlijk geen bewijs tegen cliënt had behalve mogelijk voor die 1700 kilo hasj die gepakt was in Frankrijk. Omdat op de dagvaarding in Nederland ook criminele organisatie stond, moet het voor het O.M. duidelijk zijn geweest dat voor één transport cliënt niet voor criminele organisatie veroordeeld kan worden.
Ik verdenk het O.M. er van dat zij overleg heeft gepleegd met de Franse autoriteiten en het verzoek tot overlevering van cliënt naar Frankrijk het gevolg is van die samenspraak.
Cliënt wordt overgeleverd en krijgt voor dat ene transport 8 jaar gevangenisstraf in Frankrijk. Een naar onze begrippen enorme straf voor hasj.
Aangezien cliënt een zogenaamde dubbele terugkeergarantie heeft – dat is de garantie dat hij nadat hij in Frankrijk is veroordeeld naar Nederland terug zal keren en de Nederlandse rechter zal bezien of de straf die in Frankrijk is opgelegd in overeenstemming is met de gestelde normen in Nederland – wordt de zaak door de Amsterdamse rec htbank behandeld om te zien of de zaak naar Nederlandse maatstaven passend is.
Het gaat in zo’n geval alleen nog over de strafmaat dus niet over de feiten.
Ik heb de rechtbank een vonnis van de rechtbank Haarlem voorgehouden, waarin iemand voor 2 x 1700 kilogram en criminele organisatie werd veroordeeld tot 3 jaren. Je zou zeggen dat voor 1 x 1700 kilo en criminele organisatie 18 maanden zou moeten worden opgelegd. De rechtbank doet dat niet en legt ook aan cliënt 3 jaren op.
Wat mij nu dwars zit is het feit dat deze zaak heel goed in Nederland berecht had kunnen worden samen met de andere verdachten in de Zwolsman-zaak. De overlevering was helemaal niet nodig. De rechtbank zegt nu dat cliënt door zich schuldig te maken aan een strafbaar feit in Frankrijk, het risico nam dat hij daar zwaarder zou worden gestraft dan in Nederland. Dat is nu juist de reden waarom hij voor de rechtbank zijn zaak mocht bepleiten om een naar Nederlandse maatstaven passende straf te verkrijgen. Een naar mijn oordeel dus onzinnig argument.
De rechtbank komt dan tot die straf van 3 jaren, zonder eigenlijk precies aan te geven waarom dat dan geen 18 maanden zou moeten zijn. Mogelijk 2 jaren, maar in ieder geval geen 3 jaren.
De rechtbank komt wel met volgende mededeling:
‘Verder heeft de rechtbank rekening gehouden met de internationale gevoeligheden.’
Dit argument komt bijna standaard terug in uitspraken van de Hoge Raad der Nederlanden. Maar wat zijn nu internationale gevoeligheden en waar worden die gevoeligheden dan precies gevoeld. In ieder geval niet bij landgenoten die in Frankrijk krankzinnig hoge straffen wordt opgelegd.
Mogelijk misschien bij gelegenheid van de Nieuwjaarsborrel van de Nederlandse Ambassade in Parijs als de ambassadeur wordt aangevallen op het feit dat in Nederland zo laag wordt gestraft als het om softdrugs gaat? Hij kan dit geval dan naar voren brengen en zich verweren door de zeggen dat de rechtbank Amsterdam toch hoger heeft gestraft dan de rechtbank Haarlem.
Ik heb niet het gevoel dat Fransen door de Nederlandse Rechter veel hoger worden gestraft dan Nederlanders omdat de Nederlandse rechter rekening houdt met internationale gevoeligheden. Kennelijk houdt de Nederlandse Rechter rekening met internationale belangen. De vraag is of dat niet raakt aan de onafhankelijkheid van de Nederlandse Rechter en de Rechter in feite politiek bedrijft.
Jan Boone is advocaat te Wijk bij Duurstede.