Opzienbarend artikel afgelopen weekend in de Vlaamse krant De Tijd over Janus van W. Deze Eindhovenaar zit in België een straf uit van tien jaar voor grootscheepse internationale drugshandel. Van W. zit vast maar de zoektocht naar zijn gigantische spaarpot verloopt minder voorspoedig. ‘Het is een ramp’, verzucht Marianne Cappelle, de officier van justitie bij het federaal parket die Van W. vervolgde.
‘Van W. heeft 3,6 miljoen euro aan obligaties in België. Die zijn hier in beslag genomen. Maar in Nederland heeft het twaalf jaar geduurd om die obligaties vrij te krijgen. En nu zegt de Belgische rechter mij dat ik te laat ben. Het is verjaard, bevestigde het Hof van Cassatie enkele weken geleden nog.’
Capelle: ‘Tja, wij komen altijd te laat. De verdachten spreken af beurtelings tegen ons te procederen, terwijl wij – politie en magistraat – er alleen voor staan. Ons budget om hen te pakken te krijgen, is eindeloos kleiner dan hun geldvoorraad. Van W. heeft ook een wijngaard in Zuid-Afrika, een hacienda in Mexico en gronden in Montenegro. Dat weten we, maar we zullen die niet te pakken krijgen.’
De xtc is volgens Capelle nog steeds uiterst winstgevend: ‘Voor de makers kost zo’n xtc-pil van 5 euro maar 63 cent. En ze verkopen miljoenen pillen per jaar.’ Zoals Janus zijn er maar dertig of veertig in heel Europa, zegt ze. Van W. kwam voor het eerst in beeld als leverancier van 700.000 xtc-pillen die naar Australië moesten. De pillen zaten verstopt in de buizen van een landbouwirrigatiemachine. In Australië kan de prijs van een xtc-pil zelfs oplopen tot 24 euro. Voor een lading van 700.000 stuks is dat dus al snel 16,8 miljoen euro.’ (…)
‘Van W. had vijftig tot zestig transportroutes, waarvan we er zeven tot acht hebben kunnen blootleggen. Dat zijn dus mensen die tot ’s middags slapen, opstaan en vervolgens non-stop tot middernacht bezig zijn met drugstrafiek. Hij verkocht soms 1 ton cocaïne per week. En de week daarna opnieuw een ton. Ze hadden zelfs een eigen vrachtschip. We hebben een foto en de naam, maar we hebben het nooit gevonden. Wellicht ligt het nu ergens op de zeebodem.’
Officieel woonde de Belgische drugsbaron in Zuid-Afrika, waar ze hem verder niet kenden. Hij huurde om de paar weken een andere auto maar reed naar belangrijke ontmoetingen vaak op een oude scooter, omdat daarop nauwelijks ongezien een zendertje te monteren is.
Zijn handelspartners wisten alleen maar wat ze strikt noodzakelijk moesten weten. Alleen Van W. en zijn rechterhand hadden het overzicht, Partners in crime kenden alleen een valse naam die hij specifiek voor hen gebruikte. Voor de ene groep was hij Potter, voor de andere was hij Glasses, voor nog een andere Simon en ook soms Bart.
Telefoons wisselden om de paar dagen. Bellen gebeurde alleen via tussenpersonen.
En toch werd zijn groep – door inzet van Britse politie-infiltranten – ontmanteld.
Zie de papieren Tijd.
Hier alle artikelen op Crimesite over Janus van W.
Bijvoorbeeld: