‘Aan de ene kant dreigt soms geweld van criminelen, aan de andere kant is er het gevaar te worden ingepakt.’ Nieuwe Revu sprak een aantal ’toppers’ uit de misdaadjournalistiek over hun vriendschappen in het milieu. Nou ja, vriendschappen. ‘Soms ga ik naar een verjaardag, maar alleen om een hand te schudden,’ zegt John van den Heuvel van De Telegraaf. In ieder geval moeten misdaadjournalisten goede contacten in het milieu waar ze over schrijven.

Voorbeelden van een toenadering vriendschappelijke kantjes zijn er: Peter de Vries was nogal dik met ‘vriend’ Cor van Hout. Bart Middelburg schreef, volgens Nieuwe Revu, een boek ‘op fifty-fifty basis’ met Thea Moear – De Godmother. Bas van Hout probeerde dat te doen met Steve Brown. Toch zijn de meeste betrekkingen tussen misdaadjournalisten en criminelen in wezen zakelijk. Waarbij natuurlijk de relaties wel warm moeten worden gehouden.

Van den Heuvel voelt zich als ‘een dompteur’ in het circus: ‘Je moet iedereen onder controle houden. Als je ze even de rug toekeert eten ze je op.’

‘Opeten’ klinkt dan weer minder gezellig.

Maar criminelen kunnen heel gezellige kanten hebben. Het zijn net gewone mensen tenslotte. Van den Heuvel zegt dat het zaak is om duidelijk te maken dat er ‘niets te regelen valt’ over niet of minder publiceren.

En met Mieremet dan, die hem vertelde over de conflicten met Endstra? Bij hem in België zegt Van den Heuvel wel eens te zijn blijven eten als het interview wat uitliep. Ging Ria lekker koken en dan kwam het gesprek wel eens op andere dingen dan witwassen. En na het gewelddadige einde van Mieremet sprak John op de begrafenis.

Harry Lensink van Vrij Nederland, die goede relaties onderhoudt met de familie Endstra, zegt op de redactie van Quote wel eens gezien te hebben dat collega’s zich lieten fêteren op partijen van ‘feestvarkens’ die niet tot de ‘brave burgers’ te rekenen waren.

Maar verder zijn de relaties van de Nederlandse journalistiek met de criminele medemens niet verdacht te noemen, zo is de conclusie die opstijgt uit Nieuwe Revu.

Mooi zo.

Een paar van die ‘feestvarkens’ waar Lensink over sprak zijn nu geliquideerd. Net als Van Hout – de vriend van Peter R. de Vries en Klaas Bruinsma, waar Revu-verslaggever Bert Voskuil mee borrelde.

Hendrik-Jan Korterink is frank en vrij over zijn relaties met de criminele medemens. ‘Het zijn een soort vrienden geworden, want zonder een wederzijdse klik zouden ze nooit iets vertellen.’ Een ‘soort vrienden’, die nooit zomaar iets vertellen zonder een zeker belang en waar je rekening mee houdt bij het schrijven.

Korterink: ‘Het is soms beter om goede contacten te houden dan om iets te schrijven.’

Zoiets ja. Zo doen journalisten ook met niet criminele vriendschappen  relaties.