Vandaag was de uitvaart van Martin Kok. Eerst in Volendam, daarna in Amsterdam, waar op begraafplaats Vredenhof verschillende genodigden elkaar troffen. Later vanavond videobeelden op Vlinderscrime en Powned, hieronder een verslag. (Foto: Vlinderscrime). 

Het is waterkoud vandaag. Ook in de middag wil de mist maar niet verdwijnen uit Amsterdam. Op de Haarlemmerweg komt een grijze lijkwagen aangereden. Daar achter een witte limousine. Ze draaien de oprit van begraafplaats Vredenhof op. Het grint knerpt onder de banden van de auto’s. Zo’n 25 tot 30 mensen hebben zich verzameld bij de toegang van het kerkhof. Alleen mensen die een uitnodiging hebben gekregen. Een paar advocaten, wat misdaadjournalisten die ook bij de laatste lunch aanwezig waren voordat Martin werd doodgeschoten, een paar vrienden en vriendinnen. Er worden handen geschud, korte gesprekjes gevoerd. Dan gaat het in ganzenpas achter de kist aan die wordt begeleid door vier knappe brunettes. Schaars gekleed, maar toch stijlvol. Lange zwarte jurken met twee enorme splitten die de bovenkant van sexy kousen laten zien.

Even verderop moeten de misdaadjournalisten en advocaten hun telefoons afgeven en worden ze door breedgeschouderde beveiligers door een detectiepoortje geleid. Dan gaat het nog zo’n vijftig meter verder en wordt er halt gehouden bij een soort hofje. Links praalt het graf van Cor van Hout, daarnaast dat van Gijs van Dam jr. Zijn moeder zit op een plastic stoeltje naast zijn graf, diep weggedoken in haar jas. Ze lijkt niet verbaasd door de mensen die plotseling haar mijmeren komen verstoren.

Het graf van Martin ligt pal naast dat van Gijs van Dam jr. Drie criminelen op een rijtje. Cor, Gijs, Martin. De aanwezigen verzamelen zich rond de kist als een vriend van Martin, die de hele uitvaart heeft georganiseerd, het woord neemt. Zijn toespraak wordt afgesloten met: ‘Martin, je was een moordgoser’. Daarna wordt er muziek afgespeeld. Treur niet om mij (Ode aan het leven) van Diggy Dex ft JW Roy, sijpelt zachtjes uit een speaker:

En als de klok luidt, bouw dan een mooi feest voor mij

Zo eentje, die door gaat, door gaat voor altijd

Mocht ik heen gaan, ergens, treur dan niet om mij

Maar proost op het leven, en treur niet om mij

En geproost wordt er. Er is champagne, er zijn glazen, een fles wordt spuitend geleegd op de kist van Martin. Zijn broer vertelt de aanwezigen over vroeger, lang geleden, toen alles nog zo gelukkig en gemakkelijk was en dan, dat hij hoopt dat er, ondanks alles, ergens achter in de hemel nog een verstopt hoekje is voor Martin.