Vorige week verscheen het boek Costa del Coke, een zinderende roadtrip langs de Zuid-Spaanse kust in het spoor van de coke maffia. Hieronder een exclusieve voorpublicatie uit het boek waarin Ivo Teulings en Arthur van Amerongen op zoek gaan naar de drugshandel in Zuid-Spanje.

Willen jullie de hasj zien die we in beslag
hebben genomen?’
Daar zeggen we geen nee tegen. We lopen achter vier agenten van de Policía Nacional aan. Achter een zware
ijzeren deur in de kelder liggen enorme blokken Morocco’s finest hoog opgestapeld. Er hangt een weeïge lucht, die minder sterk is dan je zou verwachten als je naast 35 ton hasj in een kleine ruimte staat. De blokken zijn verpakt in jute, dat met grove steken is dichtgenaaid en van een handvat is voorzien. Zo’n blok heet een fardo en weegt ruim dertig kilo. Iedere fardo is voorzien van de code van de afzender. Zo ontstaat er geen verwarring. Want verwarring kan dodelijk zijn in de narcobusiness.
We tillen zo’n blok op en zetten het op een drafje. Het schiet bij Van Amerongen in de rug. De politieagenten lachen zich rot.
‘Kan je nagaan, de jongens die de schepen uitladen, rennen hiermee over het strand om het in veiligheid te brengen. Honderd van die fardos. En dat moet dan snel, want wij staan natuurlijk ook niet stil. Binnen vijf minuten moet alles weg zijn. En dan nog. Dit is wat we de afgelopen maanden hebben weten te onderscheppen.’
Even later zitten we in een Toyota Landcruiser met twee zwaarbewapende undercover-agenten. We worden gevolgd door een tweede auto met nog eens vier stillen, forse jongens die onder de tatoeages
zitten en zo voor Zuid-Europese criminelen door kunnen gaan.

We gaan op patrouille langs de gevaarlijkste wijken van La Línea de la Concepción. Teulings kijkt ietwat zorgelijk recht in de loop van een granaatwerper, die tussen de chauffeur en zijn bijrijder ligt. ‘Maak je maar geen zorgen, hij is niet geladen’.

Het is een stuk rustiger in La Línea dan het jaar ervoor, toen er dagelijks een tiental zogenaamde Rigid Inflatable Boats (RIB),

lichtgewicht boten van acht meter lang met drie tot zes motoren van elk 350 pk, tonnen hasj naar de stranden brachten. Maar zodra we langs het strand van Atunara rijden, wordt het duidelijk dat van een definitieve schoonmaak geen sprake is. We houden even in om een paar collega’s te begroeten, die zojuist een jonge kerel in de boeien hebben geslagen. Als we door de nauwe straatjes rijden, worden we met wantrouwen bekeken door groepjes onguur uitziende types.

Aan het eind van de stegen, die uitkomen op het strand, liggen grote betonnen blokken. Zo kunnen terreinwagens lastig het strand op komen om de blokken hasj in te laden. De smokkel valt niet tegen te gaan, maar zo wordt het wel een stuk lastiger. Als er een RIB aankomt, staan er tientallen jongens te wachten om de fardos naar de huizen te dragen. Deze zogenaamde narcoviviendas, narco-huizen, zijn met elkaar verbonden en hebben geheime ruimtes waar de drugs worden opgeslagen. Als de kust vrij is worden ze naar verderop gelegen magazijnen gebracht.

Onze chauffeur wijst op mensen die van achter de ramen naar ons kijken. ‘Iedere auto die ze niet kennen, wordt nauwlettend gevolgd en aan de narco’s gerapporteerd. Er werken honderden mensen voor ze, als oren en ogen van de buurt. Ze hebben professionele communicatieapparatuur die wij niet kunnen afluisteren. Onlangs werd tijdens een raid zelfs een professionele radarinstallatie ontdekt op het dak van een van die woningen. Daarmee konden ze de boten van de douanepolitie in de gaten houden.’

Een paar straten verder begint een illegaal gebouwde wijk met protserige villa’s. Hier wonen de narcobazen in alle luxe achter betonnen muren. Het stikt er van de bewakingscamera’s. De narco’s pakken het slim aan. Ze zorgen dat ze een elektriciteitsaansluiting krijgen. Vervolgens regelen ze dat het vuilnis wordt opgehaald. Dan zeggen ze: ‘We betalen toch? Dus we zijn legaal’.

Een vrouw komt naar buiten gestoven als ze ziet dat we aan het filmen zijn. We gaan er snel vandoor, want de politie wil geen onnodige heibel veroorzaken, zeker omdat ze undercover zijn. De agenten willen absoluut niet met hun gezicht op video en zelfs hun stemmen mogen niet op tape. Politieagent is een gevaarlijk beroep

hier. Het komt regelmatig voor dat agenten worden bedreigd of zelfs belaagd. ‘En we hebben allemaal schoolgaande kinderen en neefjes of nichtjes die hier wonen. Die mogen we niet in gevaar brengen. Die lui zijn overal toe in staat.’

Helemaal aan de andere kant van La Línea, bij de raffinaderij van Puente Mayorga, is de Guadarranque-rivier onbevaarbaar gemaakt door dikke stalen palen die in de monding zijn gestampt. De RIB’s voeren voorheen gewoon de rivier op en parkeerden in een boothuis, waar de lading in alle rust kon worden gelost. Zo gemakkelijk gaat het dus niet meer. Het is echter onmogelijk om alle stranden continu te bewaken. Marokko produceert 40.000 ton hasj per jaar. En dat komt allemaal hier binnen. Om nog maar te zwijgen over de cocaïne die de haven van Algeciras binnenkomt.

Is dit nu de befaamde Costa del Sol?

Dit is de Costa del Coke.

Hier een videoreportage over Teulings en Van Amerongen aan de Costa.