Paardenleed door de drugsoorlog. Dat leed komt doordat veel Mexicaanse marihuana die bij de staat Arizona de grens overgaat – en de woenstijnachtige gebieden de Verenigde Staten in – op de paardenrug zit. Over rotspaden bezaaid met cactussen en scherpe stenen. Verder: brandend zand en nergens water en rusten ho maar. Eenmaal een flink eind in Arizona gaan de wietzakken op gemotoriseerde wijze, met meer paardenkrachten, verder.

De balen met wiet zijn standaard te zwaar: soms tot 500 kilo. Paardenruggen begeven het of de dieren vallen om. Ze krijgen nooit genoeg eten en drinken.

Geïmproviseerde zadels zorgen voor zwerende wonden op hun rug, te scherp bit voor doorgesneden tongen. Hebben ze eenmaal hun taak volbracht en staan ze uit te hijgen terwijl de pickup met de buit wegscheurt, worden ze aan hun lot overgelaten, midden in de woestijn. Zijn ze helemaal niet aan gewend.

Ambtenaren van het minsterie van Landbouw hebben zich het lot van de dieren aangetrokken: 15 tot 20 paarden pikken ze per maand op en brengen ze naar een stal. En dan is het nog niet voorbij: de veterinaire wetten in de VS zijn niet mals: ze krijgen bloedonderzoek om te zien of ze geen ziektes bij zich dragen. Dat kan leiden tot een zachte dood. Anderen gaan naar de slacht.

Weer andere dieren gaan naar de veiling of worden teruggebracht naar Mexico. Voor slechts enkelen is de American Dream weggelegd. U weet toch: een mooie ranch, waar de dochter des huizes hen liefdevol vertroetelt in een luxe stal.

Er zijn vrijwilligers die zich bekommeren om de dieren zoals de Arizona Equine Rescue Organization in New River.

Lees de New York Times.