Er was geen bewijs dat Anita, moeder van vijf kinderen, de moord op haar man had gepleegd en in het dossier ontbrak het motief. Maar toch werd de vrouw van de dode uitvinder uit Lelystad veroordeeld tot 12 jaar cel. Want, zo vonniste de rechtbank: ‘het kon niet anders dat Anita haar man om het leven had gebracht’. Inmiddels wordt pijnlijk duidelijk dat politie en justitie in het onderzoek een zeer voor de hand liggende mogelijkheid over het hoofd hebben gezien. Gaat het Hof die fout herstellen? Aanstaande dinsdag is er een nieuwe zitting bij het gerechtshof in Leeuwarden in het drama van Lelystad dat begon in oktober 2008 met de vondst van een dode echtgenoot in het echtelijk bed.

Door Wim van de Pol

Op 20 oktober 2008 ligt een dode man naakt en overdekt met bloed op bed, om zijn penis zit een koordje en in halsstreek zijn steekwonden zichtbaar. Op zijn lichaam is sperma aanwezig. Dat is het raadsel: hoe is deze man om het leven gekomen? U bent amateur, dus op het eerste gezicht denkt u waarschijnlijk aan een thriller over een seriemoordenaar en dus aan een misdrijf – moord of doodslag.

Dat laatste denken de eerste politieambtenaren ook, die ’s ochtends om acht uur in de slaapkamer verschijnen. Ze schrijven in hun eerste proces-verbaal: ‘Inzake strafbare feiten doodslag/ moord hebben wij het volgende vastgesteld (…).’

Hier gaat iets mis, want deze geuniformeerde agenten zijn weliswaar niet van de afdeling moordzaken maar we moeten ze toch als professionals beschouwen. Door zonder meer uit te gaan van een misdrijf trappen ze, waarschijnlijk zonder het te beseffen, in een valkuil. Maar er gaat nog veel meer mis in Flevoland.

Om 09.15 betreedt de lijkschouwer van de GG en GD de plaats des onheils en kort nadien de rechter-commissaris (rc). Zij denkt dat er sprake is van een misdrijf, en maakt een proces-verbaal op ambtseed hierover op. Helaas, zij is weliswaar een professional maar concludeert niettemin – zoals later zal uitkomen – te vroeg.

zie deel 2.