‘Het lijk van zwerver Gerard Zonneveld (foto) werd met afgezaagde benen gevonden in een bos. Handelde de dader uit noodweer? Het Openbaar Ministerie vindt van niet en wil dat Marius K. 18 jaar de cel in gaat. Het grote geheim van Marius en Stephany kwam uit: ze hadden een zwerver weg proberen te maken.’

Dat schrijft Jan-Willem Navis in Spits.

”Je komt gewoon ineens in een achtbaanrit terecht, die nooit meer ophoudt.’

Huilend doet de 23-jarige Stephany haar verhaal, ze wordt beschuldigd van het helpen wegmaken van een lijk. Dat lag ineens in de hal, toen haar man Marius (31) haar vorig jaar Koninginnedag in tranen en hyperventilerend wakker maakte. Ze lagen net twee uur in bed, dronken van een lange stapavond.

Hij had even daarvoor gestommel in de keuken gehoord, en was naar beneden gegaan. Daar trof hij een man die hij kende, net als iedereen in zijn woonplaats Beverwijk. Het was de Huppelaar, de vrolijke zwerver die altijd rondliep in het stadje en daar danste of mensen lachend schrik aanjoeg.

‘Ik was boos dat hij in ons huis stond en gaf hem een of twee trappen’, zegt loodgieter Marius. ‘Toen pakte hij een mes van het aanrecht. Daarop heb ik ook een mes gepakt, de hand vastgepakt waarin hij het mes had en zelf een keer gestoken. Hij keek zo verwilderd dat ik bang was. Na het steken voelde ik zijn lichaam slap worden.’

Waarom hij Zonneveld vervolgens met een arm de hal in sleepte richting de badkamer, weet hij niet meer. Het moet de paniek zijn geweest. Wat er vervolgens op de badkamer gebeurde, past volgens Stephany ‘nog niet in de allerslechtste horrorfilm’.

Marius: ‘In de badkamer zette ik hem neer in een hoekje. Of ik smeet hem, dat weet ik niet meer. Toen ik wilde weglopen, greep hij mijn been. Daarop heb ik zijn hoofd vastgepakt en zijn keel doorgesneden. Daarna heb ik nog een aantal keer gestoken. In blinde paniek denk ik.’

Toen schoot door zijn hoofd dat het lichaam weg moest, weg uit het huis. ‘Ik wilde hem oppakken, maar dat ging niet. Hij was te zwaar, ik kon hem niet tillen. Ik zag bij de wasmachine op de gang een zaag liggen en heb die gepakt. Toen heb ik zijn benen afgezaagd.” Het lichaam moest weg. ,,Anders was m’n eigen leven kapot, en ook dat van Steffi.’

Stephany is in trance vanaf het moment dat ze de trap afloopt de lichaamsdelen ziet liggen. En ze besluit te helpen. Om haar leven te redden, haar liefde. ‘Ik wil niets liever dan huisje-boompje-beestje. En ineens is dat weg.’

In de bestelauto van het loodgietersbedrijf van Marius’ vader rijdt het stel naar de Afsluitdijk, maar daar is het te druk om het lichaam te dumpen. Dat doen ze uiteindelijk in een bos bij Den Oever, vlakbij de jachthaven waar het bootje van vader ligt. Op de terugweg is het stil in de auto, vertelt Stephany.

‘Twee lege zielen op weg naar huis.’

Nog dezelfde middag vindt een met zijn familie wandelende agent bij toeval de romp van Zonneveld. Stephany is dan al op familieweekend, Marius ontvangt in het schoongemaakte huis vrienden.

Het paar kan hun grote geheim bijna acht maanden bewaren. Maar de recherche komt ze op het spoor, door de vuilniszakken waarin de benen zijn gedumpt. De twee worden uitgenodigd voor verhoor, en ‘winnen’ toevallig de avond daarvoor een etentje. In een met microfoons volgehangen restaurant wordt de recherche niets wijzer.

Na het verhoor wordt het Marius en Stephany te heet onder de voeten. De twee vluchten naar Duitsland. Aan de telefoon met zijn vader biecht Marius zijn daad op, waarna deze zoonlief overhaalt naar de politie te gaan.

Nu hangt Marius een celstraf van achttien jaar boven het hoofd, want dat eiste de officier van justitie gisteren in de Alkmaarse rechtbank. Van noodweer, of een geweldsexces veroorzaakt door noodweer, is volgens haar geen sprake, omdat Marius tussen de verschillende incidenten in keuken en badkamer genoeg tijd heeft gehad om tot inkeer te komen.

Zijn advocaat Bram Moszkowicz is het fel oneens met die redenering. ‘Dit is in zo’n korte tijd gebeurd, dat je niet van verschillende momenten kan spreken. Hoe gruwelijk ook, het is noodweer. Een bizarre daad van een gewone man.’

De officier van justitie vindt van niet. Zij geeft te kennen het verhaal van Marius niet te geloven, maar heeft geen bewijs dat die overtuiging ondersteunt. In acht maanden waren de meeste sporen gewist.

En wat doe je als vrouw als je wordt wakkergemaakt door de liefde van je leven die stukken lichaam in de hal heeft liggen. ‘Als ik zo diep van iemand hield, had ik misschien ook wel de auto gestart’, hield Stephany’s raadsman Theo Hiddema de rechtbank voor. Hij vraagt om clementie, om een schuldigverklaring zonder straf in plaats van de veertien maanden cel die het OM wil. ‘Deze mevrouw is in niets crimineel. Ze werd voor een fait accompli gesteld, en volgde haar lief. Moet iemand daarvoor de cel in?’

De uitspraak is op 15 september.

{youtube}QbwdTXaRIxQ{/youtube}