“Weg van de misdaad“, het levensverhaal van Daniel “Dany” Belinfante (1962) is er niet zomaar één in het rijtje van boeken met criminele anekdotes. Belinfante is eerlijk over zijn criminele werkelijkheid en gaat in het boek de confrontatie aan met zichzelf. En met de wereld. Het is een boek als: dit is het dan, shoot me.

Door Wim van de Pol

Het is goed geschreven, wat het lezen soms extra pijnlijk en schokkend maakt. Belinfante bekent twee moorden en beschrijft hoe hij dieren en zijn vrouw mishandelde. Gezichten van mensen tot pap sloeg.

Zijn jeugdvriend Mink Kok schreef het voorwoord. Kok is het maar over twee dingen ‘uitgesproken oneens’ geweest met zijn vriend Belinfante. Eén van die twee dingen is het schrijven van dit boek. Dany zal erop aangevallen wordt, vermoedt Kok, misschien door mensen die hun presentie in het boek niet op prijs stellen en misschien door justitie. En misschien ook door mensen uit zijn huidige – niet criminele leven – die geshockeerd zijn door de extreme schuldbelijdenis.

Het is niet dat Belinfante spijt heeft of zo. Uit het relaas spreekt een moeten. Dat het boek – een ‘reis’, een ‘loutering’ – er hoe dan ook moest komen.

Hillis c.s.

Belinfante heeft op zeker moment radicaal gebroken met het criminele leven om onder meer als IT’er in de bovenwereld aan de slag te gaan. In zijn jeugd in Amsterdam-Oost nam hij samen met Kok al vroeg de beslissing om illegaal geld te verdienen. Ze deelden een passie voor vuurwerk en vandalisme in de Bijlmer in aanbouw. Later werden het explosieven en wapens.

“Dany” ging mee in drugs- en wapenhandel van de groep van Kok, Jan Femer en Stanley Hillis. Hij was overal voor in. Het was in het huis van zijn ouders in het Friese Oudebildtzijl dat in 1992 de Friese politie na een tip struikelde over 97 kilo semtex en miljoenen pillen, de grootste xtc-vangst tot dan toe. Net als Kok ging hij voor gaas in de wapenzaak van de Newtonstraat, waarbij in 1994 een fikse voorraad wapentuig in zijn ouderlijke woning werd gevonden.

Mr. Hyde

Belinfante doet elementen van psychopathie uit de doeken. En hoe hij nu de effecten daarvan in gesprekken met een psycholoog, en door zichzelf te trainen goeddeels in toom kan houden. Als kind martelde hij soms dieren en deinsde hij niet terug voor extreme straatgevechten. En toch: een man die uit is op geweld werd hij niet.

Het is meer dat als hem iets dwars zit de gemoedelijke Mr. Jekyll verdwijnt en een razende Mr. Hyde wakker kan worden. Belinfante windt geen doekjes om de ellende die hem en zijn vrouw dat kostte. Hoe hij zijn lievelingshond ooit “strafte”. Hij herinnert zich hoe de hond hem tijdens de gewelddadige kastijding trouw bleef aankijken:

… er is geen enkel verzet, alleen de overgave en angst, en dat maakt de psychopaat alleen maar kwader.

Belinfante houdt meer van de hond dan van de meeste mensen die hij kent. Maar: ‘er is geen schuldgevoel’. (tekst gaat verder onder reclame)

Verjaren

Belinfante schiet in het boek twee mannen dood en hij was kennelijk aanwezig bij mishandelingen van rippers en wanbetalers. De situaties en de precieze identiteit van de slachtoffers zijn wellicht voor direct betrokkenen kenbaar, maar ook voor de redelijk ingevoerde lezer niet zomaar terug te herleiden. ‘Sommige misdrijven verjaren niet’, noteert Belinfante. Voor de recherche zal het een puzzel worden, die het wel nooit tot een rechtbankdossier zal brengen.

“Koos”

Een nog fascinerender puzzel presenteert Belinfante in de persoon van de verrader “Koos”. Hij zou de man zijn die (onder meer) in 1999 de wapenvoorraad aan de Amsterdamse Nachtwachtlaan aan de autoriteiten wegtipte, waar Mink Kok een flinke straf voor op ging vangen. Kok hield zijn mond over de wapens en over zijn vrienden. Jan Femer, Stanley Hillis (foto) en de anderen van de groep ontsprongen de dans.

Wie was deze Koos dan, een man die jarenlang met de politie zou hebben samengewerkt en later in de afpersingen zou zijn gegaan? Jules Jie? Hillis? Femer? Of nog iemand anders die niet dood is?

Koos is overleden door kogels. Van de oorspronkelijke twintig man uit de Amsterdamse “Delta-groep” zijn er nog maar een paar in leven. De meesten zijn vermoord. Dany Belinfante heeft op tijd de afslag genomen. Altijd een thrillseeker geweest. Nu dankbaar voor ‘een nieuwe lease on life’.