Door Jillis Roelse

Dinsdagavond 20 april 2010. Het is een frisse, maar schitterend zonnige dag geweest. Op het station in Helmond staan mensen in lentesfeer te wachten op hun trein naar Venlo en Eindhoven. Er wordt gelachen, NS-koffie gedronken, gevulde koeken gedeeld. Mensen zijn gelukkig. Rond 20.45 uur stapt een jonge moeder met haar 8 maanden oude dochtertje in een kinderwagen uit de trein.

Ze loopt naar het eind van het perron 2, en stapt met de kinderwagen via een metalen trap het spoorgedeelte op. De vrouw loopt verder, tussen spoor 1 en 2 in de richting van Venlo en komt op de treinrails. Precies op dat moment komt de intercity uit Venlo het station van Helmond binnen, recht op de vrouw en haar baby af.

De mensen op het perron denken direct dat de vrouw een einde aan haar leven en dat van haar dochtertje wil maken. Zij rennen erop af, of blijven helemaal stil staan. Een meneer laat zijn koffie vallen.

Met een noodstop van jewelste en een engel op zijn schouder slaagt de machinist erin om de intercity tot stilstand te brengen. De trein stopt, net op tijd en slechts enkele meters van de plek waar de vrouw en haar baby zijn. De machinist springt de trein uit en samen met de conducteur en een vrouw die op het perron staat te wachten, lukt het om de vrouw en haar baby op het perron te krijgen. Ze zijn ongedeerd.

De vrouw reageert enorm geschrokken. Zij vertelt de machinist en de conducteur dat zij diep in gedachten verzonken was en totaal niet door had waar zij liep. Toen ze haar vergissing bemerkte, probeerde zij als eerste om haar dochtertje te redden door de reiswieg op het perron te zetten. De vrouw is zichtbaar aangedaan. Bij de inmiddels ter plaatste gekomen politie en medewerkers van de crisisdienst komt de vrouw ook niet depressief of geestelijk verward over, laat staan dronken of onder invloed van drugs. Na het onderzoek ter plaatse kan de vrouw met haar dochtertje naar huis.

Een maand later. Mei 2010. De officier van justitie geeft opdracht om de vrouw te arresteren. De officier verdenkt haar van een poging tot moord op haar dochtertje. Dus met voorbedachte rade. De vrouw wordt opgesloten in een politiecel. Haar kinderen worden uit huis geplaatst. Pas twee jaar later (!), in maart en november 2012, brengt de officier de zaak inhoudelijk voor de meervoudige strafkamer van de rechtbank in Den Bosch. Het OM vraagt 4 jaar gevangenisstraf, waarvan 2 jaar voorwaardelijk.

Het zijn dit soort zaken, waarin rechters moeten beslissen. Behalve de vraag of er wettig en overtuigend bewijs is, moeten de rechters ook letten op de menselijke maat in het strafrecht. De impact van deze zaak is voor de jonge moeder en haar gezin al vernietigend geweest. De uitkomst van de zaak kan nog grotere consequenties voor haar hebben. De rechters staan dus voor een zeer moeilijke beslissing, die zij tegenwoordig met steeds minder tijd en middelen moeten nemen.

De rechters spreken de vrouw volledig vrij. Volgens de rechtbank is er sprake is van ‘een bizar feitencomplex’ en is er totaal geen bewijs dat zij haar baby wilde ombrengen. De rechters kunnen zich goed voorstellen dat het inderdaad voor veel mensen op een zelfmoord moet hebben geleken, maar de vrouw heeft van meet af aan consistent verklaard dat zij niet de bedoeling had zichzelf of haar kind van het leven te beroven. Bovendien ondersteunen diverse getuigen haar verklaring, dat zij haar baby als eerste op het perron zette en zo haar leven wilde redden.

De vraag blijft waarom de officier van justitie deze zaak nu per se op deze manier moest aanpakken. De rechtbank zei te betreuren, dat het OM de zaak niet eerder en voortvarender heeft aangebracht op de zitting. De gevolgen van de vervolging van de verdachte zijn zeer ingrijpend, niet alleen voor haarzelf, maar ook voor haar beide minderjarige kinderen, aldus de rechters. In gewoon Nederlands betekent dit dat de rechters van die aanpak dus geen bal begrijpen. De rechters hebben hun rug echter recht gehouden en prachtig laten zien dat het recht werkt. Misschien steekt Fred tough guy Teeven hier nog iets van op. Het is het nooit waard, om op echt recht te bezuinigen.

Jillis Roelse is strafrechtadvocaat in Amsterdam