‘Op het gevaar af dat u behoorlijk moe bent van alle Holleeder-publiciteit sinds hij afgelopen vrijdag vrij kwam, toch nog een paar korte opmerkingen. Er was namelijk wat opmerkelijks aan de terugkeer van Holleeder in de maatschappij.’ Dat schrijft John van den Heuvel in De Telegraaf.
‘Anders dan zijn advocaat vooraf liet weten, meed zijn cliënt de publiciteit niet. Holleeder liet zich in het bos welwillend fotograferen door Peter de Vries en belde met freelance journalist Bas van Hout om te laten weten dat alles goed met hem gaat. In een echt interview heeft hij voorlopig geen trek, maar op wat gezondheidsklachten na zit hij best lekker in zijn vel, was de boodschap.
Anders dan verwacht (en verstandig zou zijn) zoekt Holleeder vooralsnog niet de luwte. Dat blijkt ook uit de bij mij binnenstromende informatie over de nieuwe verblijfplaatsen van Holleeder. Het zou daarbij gaan om een penthouse in Amsterdam en een villa in Bergen. Bepaald geen ver buitenland dus, om eerst maar weer eens te wennen aan de vrijheid. Willem Holleeder verschuilt zich niet. Wat die opstelling voor de verhoudingen in de onderwereld gaat betekenen is onvoorspelbaar, maar voor misdaadbestrijders én –beschrijvers wel erg interessant.
Neemt u van me aan dat een stevig clubje politiemensen de bewegingen van Holleeder met argusogen volgt. Niet alleen om na te gaan of extra bewijs valt te vergaren over zijn betrokkenheid bij liquidaties, maar ook of Holleeder is te betrappen op nieuwe strafbare feiten. Politie en openbaar ministerie hebben leergeld betaald. Dat Holleeder net als na zijn vrijlating na de Heineken-ontvoering kans ziet zijn misdaadloopbaan groots te vervolgen, lijkt uitgesloten.
Verder nog iets over mijn column van vorige week, waarin ik stevige kritiek uitte op de eigenaar van het bungalowpark, waar vorig jaar Sandra Hazeleger door haar echtgenoot werd vermoord. De man stuurde een gepeperde rekening van ruim 8.000 euro omdat hij schade had geleden door de moord. Het ging om reinigingskosten, huur en spullen die door de politie wegens sporenonderzoek in beslag waren genomen. De nota ging niet naar de veroorzaker van alle ellende, moordenaar Bob H., maar naar de minderjarige kinderen van het slachtoffer. Ik kreeg talrijke reacties op de column. Veel lezers waren het eens met de kritiek op de weinig empathische houding van de eigenaar, maar er waren ook de nodige mails van (vooral) ondernemers, die het voor hem opnamen. Sommige lezers vonden dat ik te ver ging met mijn waarschuwing aan potentiële huurders om rekening te houden met het gedrag van de eigenaar van het bungalowpark.
Laat ik vooropstellen dat ook ik van mening ben dat een ondernemer niet de dupe hoeft te worden van een misdrijf, waaraan hij part noch deel heeft. Het gebeurt helaas te vaak dat bedrijven of particulieren onverhaalbare schade lijden door bijvoorbeeld een overval of inbraak. Maar gaat het toch echt te ver om die schade dan maar te verhalen op andere slachtoffers. Het getuigt van weinig inlevingsvermogen om zo’n nota naar de kinderen van een vermoorde moeder te sturen. Ik heb begrepen dat de eigenaar van het bungalowpark dat nu ook inziet. Beter laat dan nooit.’