De Almeloër Jurriën ten Cate zit al 10 jaar gevangen in Tunesië voor de moord op zijn vrouw. Hij is tot 20 jaar cel veroordeeld. Een forensisch specialist in Nederland die in 2017 onderzoek deed denkt dat het bewijs voor zijn veroordeling niet deugt. Dit schrijft het AD woensdag.

Beeld: de familiefoto van Jurriën in het AD

Trouwen

Jurriën leert in 2012 de Tunesische Marwa kennen. Hij vertrekt in augustus 2013 naar Tunesië om met haar te trouwen. Zijn familie twijfelt of Jurriën voor haar niet een ticket naar Europa is. Of een melkkoe.

Ruzie

Vier maanden later gaat het mis, blijkt uit het verhaal in de krant. Marwa wil geen seks. Er ontstaat spanning als Marwa geen visum krijgt om naar Nederland te gaan. Het escaleert tijdens een vakantie in Tunesië. Jurriën ziet dat ze op Facebook zit, maar hij mag duidelijk iets niet zien. Ze krijgen ruzie.

Op 27 december komt Marwa onder bizarre omstandigheden om het leven. Zeker is dat Marwa van drie hoog van het balkon is gevallen. Haar lichaam ligt alleen op 5 meter afstand van het balkon. Er is nooit een reconstructie gedaan hoe dat kan. De scenario’s zelfmoord of een ongeluk zijn nooit onderzocht. Alleen moord. De Almeloër heeft altijd ontkend.

Pop

Filmmaker Jessica Villerius maakte over zijn zaak de documentaire Het Laatste Woord. Ze schakelde een forensisch patholoog van het NFO in. Uit zijn valtesten met een pop blijkt dat het voor Jurriën onmogelijk is om zijn vrouw wel 5 meter ver over het hek te gooien of te duwen. Dat kan alleen als ze springt. Het moet het bewijs van zijn onschuld zijn.

Er komen wel Kamervragen, maar er volgt geen vrijlating, of een nieuw proces. Hij moet nog 10 jaar zitten.

‘Ik moet me vooral vastklampen aan de positieve gedachten, die zijn belangrijk. Want anders word ik gek’, schrijft hij. Zijn cellenblok heeft vier ramen. ‘Ik kan de lucht zien. Ik kijk graag naar de maan. Het is een verbinding met thuis; zij zien dezelfde maan.’

Laatste woorden

In de documentaire laat Jessica Villerius onderzoek met een pop uitvoeren door forensisch onderzoeker Frank van de Goot. Daar komt uit naar voren dat Marwa nooit 5 meter van het balkon verwijderd terecht kan zijn gekomen, als haar man haar zou hebben gegooid. Ook blijkt dat er niet direct na de val foto’s door politiemensen zijn gemaakt, en dat er nauwelijks sporenonderzoek is gedaan.

Hoewel Marwa een zware hersenbeschadiging opliep, zou ze in de ambulance nog hebben gezegd dat haar man haar het raam uit heeft gegooid. Jurriëns advocaat in Tunesië merkt op dat zo’n opmerking, als deze al gemaakt is, veel waarde heeft gehad voor de rechtbank. In de Tunesische cultuur worden de laatste woorden die iemand spreek voor waarheid aangenomen, want met een leugen zou hij of zij niet in het hiernamaals worden toegelaten.

Verder is er nooit duidelijkheid gekomen over een sprong van een balkon, die Marwa eerder in haar leven uit wanhoop zou hebben gewaagd. De vader van Marwa is er overigens nog steeds niet van overtuigd dat Jurriën zijn dochter om het leven heeft gebracht. Maar hij wil de zaak laten rusten.