In New York heeft een rechter een moordzaak gestaakt omdat een jury niet tot een oordeel kan komen. De twaalf mannen en vrouwen gaven gisteren een unieke persconferentie waarin ze uitlegden hoe ze na drie weken beraadslagingen niet unaniem konden besluiten.

36 jaar geleden

Elf juryleden achtten de verdachten schuldig, één jurylid bleef volhouden dat de schuld voor hem niet vaststond. Op de foto zit hij links aan de tafel. De zaak draait om de verdwijning van de 6-jarige Etan Patz, 36 jaar geleden. Etan Patz verdween op 25 mei 1979 nadat hij voor de eerste keer alleen in Manhattan in de schoolbus was gestapt. Van de jongen is nooit een spoor aangetroffen.

Vuilnis

Vorig jaar trad de zwager van de verdachte Pedro Hernandez naar voren met de verklaring dat Hernandez in 2012 aan hem de moord had opgebiecht. Tegenover de politie zou Hernandez daarna hebben bekend dat hij de jongen naar een kelder lokte, hem wurgde en het lichaam bij het vuilnis dumpte. Hij was destijds 18 jaar en werkte bij een buurtsupermarkt pal naast de halte van de schoolbus waar Etan Patz zou zijn uitgestapt.

Onder druk

Maar later trok hij zijn verklaringen weer in. Zijn advocaten hebben betoogd dat hij zeer beïnvloedbaar is, ook al omdat hij een IQ van slechts 70 heeft. Hij zou onder druk bekentenissen hebben afgelegd. Bovendien beschikt de politie over een over een andere verdachte die al eens is veroordeeld voor een zedendelict en eveneens bekennende verklaringen in de Patz-zaak aflegde.

Juni

Pedro Hernandez blijft in hechtenis in afwachting van een nadere beslissing over de voortgang van het proces. De rechtbank zal in juni besluiten wat er moet gebeuren. Op de laatste dag van het proces schreeuwde één van de vrouwelijke juryleden naar de verdachte en de televisie-camera’s: ‘Pedro Hernandez, you know what you did!’

Verhit

De jury had er zeer serieus werk van gemaakt. Er waren juryleden die met talloze spreadsheets hun mening aan hun collega’s hadden vertolkt. De discussies waren ‘verhit’ geweest maar waren nooit uit de hand gelopen. Alle juryleden klaagden over de bedompte ruimte zonder raam waar ze 18 dagen opgesloten waren geweest.

Trots

De 42-jarige man die bleef dwarsliggen zei op de vraag hoe het was om als enige stand te houden:

Het was niet gemakkelijk maar het was ook geen marteling. Ik had het gevoel dat alle juryleden respect hadden voor mijn positie. Ik ben er trots op dat ik met hen in een jury mocht zitten ondanks dat ik het niet met iedereen eens was.

Zie meer in de New York Times.