Is levenslang een (in)humane straf? Wellicht wordt deze discussie nu veel vaker gevoerd. Ook in de rechtbank. Misdaadjournalist Mick van Wely schreef een boek over levenslang. ‘Met een honderd procent garantie dat ik de rest van mijn leven in de bajes zou doorbrengen en geen enkel perspectief zou hebben op vrijlating, zou ik kiezen voor zelfmoord in plaats van de doodstraf op termijn.’

Koos H., Rudolf K., Jan S. en Jesse Remmers. Zij en nog een aantal anderen zijn veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Zij moeten zitten tot de dood.

Hartverscheurend

Misdaadjournalist Mick van Wely schreef een boek over de zwaarste straf die in Nederland opgelegd kan worden. Hij sprak met nabestaanden, slachtoffers, deskundigen, veroordeelden en nog veel meer betrokkenen. Het zijn natuurlijk hartverscheurende verhalen van vooral nabestaanden, maar het boek geeft ook een goed beeld van een straf die zijn inhumane kanten heeft. De lezer moet daar zelf over oordelen.

Soms wel, soms niet

Om in contact te komen met een levenslanggestrafte heeft Van Wely drie jaar lang verzoeken gedaan bij het Ministerie van Justitie. Het enige wat Mick van Wely te horen kreeg was: Soms geven we toestemming en soms niet.’ Voor deze journalist gold het laatste. Geen toestemming.

‘Uiteindelijk ben ik in gesprek gekomen met Louis Hagemann. Via zijn voormalige advocaat kwam ik in contact met de vriendin van de ex-Angel, Jacky Hagemann. De twee trouwden in het voorjaar van 2008 in de PI Lelystad. Jacky zegt overtuigd te zijn van zijn onschuld. Jacky vroeg Hagemann om toestemming voor een gesprek en de Amsterdammer stemde in’, schrijft Van Wely in zijn boek. Hij had zich voorgenomen bij de PI Heerhugowaard niet te liegen over zijn beroep als journalist, maar daar werd niet naar gevraagd. Zo kwam hij toch in gesprek met een levenslanggestrafte.

Gratie

Verder is het gratiebeleid een belangrijk aspect in het boek levenslang.  Van Wely in het boek: ‘Het probleem van de levenslang gestrafte is dat hij flink lang vastzit en daardoor speelbal is van het politieke, maatschappelijke en strafklimaat. Hij kan nergens op hopen en zich nergens aan vasthouden. Het laatste woord bij eventuele gratie is aan het ministerie van Veiligheid en Justitie, maar er is natuurlijk geen minister of staatssecretaris die toestemming verleent in het huidige politieke en maatschappelijke klimaat. “Minister laat moordenaar gaan!” – dat kost stemmen, helemaal aan de vooravond van verkiezingen. Geen staatssecretaris of minister die zijn vingers gaat branden. Het zijn rechters die ervoor zorgen dat iemand levenslang krijgt en het moeten ook rechters zijn die beslissen over eventuele vervroegde vrijlating, en niemand anders.’

Het boek Levenslang, met lovende woorden van Peter de Vries in het voorwoord, ligt in de winkel.