Ik ben onderweg. Ik zal vertellen hoe het hier gaat als ze je via de lucht transporteren. Een beetje bizar is het wel. Ze hadden me dus weer voor de tweede keer opgeroepen om mijn spullen te pakken op zondag 17 april. Ik dacht dus: “ik zal hier nu eindelijk wel weggaan, in de nacht van 19 op 20 april”. De nacht ervoor sliep ik slecht want ik weet dat ze je dan midden in de nacht wekken.
Meestal is dat rond twee uur in de nacht. Die nacht heb ik dus wakker gelegen, ik lag te wachten tot ze me op zouden halen. Maar ’s morgens ging om zes uur gewoon de deur weer open en was ik nog steeds niet weg! De vlucht was afgezegd en we zouden nog wel horen hoe het verder zou gaan…?Ik ben maar wat gaan eten en heb nog eventjes gebeld.
Om negen uur werd ik dan alsnog opgeroepen, we zouden toch vertrekken. Ik ben naar beneden gegaan naar een afdeling die RND heet. Daar werden we met 17 man in een hokje gestopt van 2.10 m bij 3.00 m. We zaten daar maar te wachten in dat hok en toen heb ik mijn mond opengetrokken om te klagen. We zaten daar inmiddels al ruim een uur met handboeien en voetboeien om, in een kunststof donkerblauwe overall en een paar sokschoenen aan.
Op deze manier wordt je hier dus vervoerd. Op een gegeven moment hebben ze ons verspreid over verschillende ruimtes maar dus pas na ruim een uur. Om elf uur werden we in een bus gestopt met 39 man en vertrokken we richting New Burgh. Dit is een militaire basis te noorden van New York. We reden via de A87 en na twee uur rijden en 3 tussenstops kwamen we daar aan. In New Burgh stond een andere bus te wachten en tot mijn verbazing zaten daar 15 vrouwen in. Kort daarna kwamen er 3 zwarte busjes aanrijden met geblindeerde ramen en ik kon dus niet zien wie daar inzaten. Uiteindelijk kwam dan ook de laatste bus uit New York aan.
Toen iedereen er was werden we in colonne naar het vliegveld gebracht. Er werd vlakbij het vliegtuig geparkeerd. Het was een witte Boeing zonder merktekens waar ook al mensen inzaten. Op een gegeven moment begonnen ze de zwarte busjes uit te laden en ik zag dat dit ook allemaal vrouwen waren. De vrouwen moesten op de startbaan staan, met in mijn ogen veels te dunne kleding aan.
Op 20 april was het hier echt niet zo’n lekker weer. De vrouwen stonden daar al enige tijd op de startbaan in de gure wind, Ik zag een vrouw van een jaar of 75. Een heel klein vrouwtje, ze was zeker niet langer dan 1.55 m. Ze had een grote grijze knot op haar hoofd. Ik zag dat ze door twee vrouwelijke bewaarders op een niet normale manier werd gefouilleerd. Op een ruwe manier werd haar knot uit elkaar getrokken om te kijken of ze niets in het haar had verstopt. Ook de andere vrouwen werden zo ruw behandeld. En dat door twee vrouwelijk Marshalls die er uitzagen als een paar potige kerels. Het leek wel alsof ze het lekker vonden wat ze deden en het duurde dan ook nogal een tijdje voordat al die vrouwen gefouilleerd waren.
Toen werd onze bus leeggemaakt maar die vrouwen stonden nog steeds op de startbaan in die gure wind, echt niet normaal! Ik kon mijn mond niet houden en zei tegen één van die vrouwelijke Marshalls dat ze geen fatsoen hadden om die oudere mensen zo te behandelen. De rest van de mannen begon allemaal te lachen maar zeiden er dus niets van. Ik ben een buitenlander en ik blijf altijd beleefd, wat kunnen ze me maken?
Ik en de andere mannen werden snel gefouilleerd en toen werden eerst de mensen uit het vliegtuig gehaald. Daarna ging alles heel snel, eerst de vrouwen het vliegtuig in en daarna de mannen. De vrouwen zaten voor in het vliegtuig en de mannen achterin met de Marshalls tussen de vrouwen en mannen in. Onderweg heb ik nog wat grappen gemaakt en hebben we smakelijk gelachen.
Eindelijk vertrok het vliegtuig dan voor een vlucht naar Oklahoma, het is een vlucht van 3 uurtjes. Onderweg kregen we maar 4 kleine kaascrackertjes in een pakje. Ik vond dit niet zo erg maar de anderen waren aan het klagen dat ze honger hadden. De Marshalls hadden allerlei lekkers om te eten!
Na drie uurtjes kwamen we dus aan in Oklahoma en op het vliegveld staat dus ook een gevangenis, een ‘hold over’ waar ik nu op dit moment ben. We moesten een uurtje wachten voor we het vliegtuig uit mochten want er werden eerst weer mensen weggebracht in busjes. Via een sluis zijn we in het complex gekomen. Ik moet zeggen dat het hier brandschoon is en alles verliep goed en vlot. Maar alles bij elkaar heb ik toch zo’n 8 uurtjes die boeien om gehad, wat niet zo heel lekker voelde.
Zoals ik al zei; alles verliep hier vlot en ik moet eerlijk zeggen, dit is het beste wat ik tot nu toe hier gezien heb. In andere inrichtingen weten ze totaal niet waar ze mee bezig zijn en ze zijn er bovendien lui en laks. Maar hier niet. Ik word goed behandeld, ook medisch word er goed naar je gekeken. En het is hier zo schoon, het lijkt wel een ziekenhuis.
Ik weet niet wanneer ik hier weer weg ga. Ik blijf hier namelijk niet. Mijn eindbestemming is waarschijnlijk Gilmer in West Virginia. Zodra ik op mijn eindbestemming zit laat ik dit weten en zal ik ook het adres geven.
Groeten,
Henk Orlando Rommy.