‘Laat die kanker crimineel lekker de kanker krijgen, vieze kankergasten zijn het, laat ze elkaar allemaal afknallen!!’ (…) ‘Heb je niet gelesen wat die gast allemaal gedaan heeft??? Ik hoop dat ze zijn hersens helemaal uit zijn kop hebben geknalt woehaha’

Door Jillis Roelse

‘Vieze vuile kutcrimieell, STERF lekker allemaal VERGASSEN die kanerbuitenlanders, zijn we er in 1 klap vanaf.’

‘Hoezo verlies? Stinkbek ze moeten die crimineel gewoon afslagten, gewoon als IS eerst verkrachten en dan levend in de fik zetten en verbranden’

Dit is een kleine greep uit de vele reacties, die over ons kantoor en op het internet werden gekieperd na het overlijden van cliënt in het afgelopen weekend. Ook bij andere liquidaties, bijvoorbeeld die van Hans Nijman in november vorig jaar, regende het op internet van dit soort reacties. Gelukkig hebben de meeste advocaten een dikke olifantenhuid hiertegen, maar verbazingwekkend blijft het wel.

Tijd

Er zijn dus werkelijk tientallen mensen die thuis of op hun werk (!) de tijd nemen om over iemand die zij totaal niet kennen, zo’n reactie te zetten op de websites van landelijke kranten, of allerlei woedende e-mails te sturen naar advocatenkantoren. Het is waar je de tijd voor neemt.

Verdriet

Wat opvalt is dat niemand zich realiseert dat na een overlijden, altijd mensen achter blijven met onpeilbaar diep verdriet. Een moeder van, de kinderen van, of bijvoorbeeld de broer of zus van. Directe familie en nabestaanden. De beelden die van een liquidatie op het internet verschijnen, blijven daar voor altijd vindbaar. Die moeder, die kinderen, die broer of zus, zien dus altijd en vaak ongewenst het neergeschoten lichaam van hun familielid of geliefde op hun computerscherm terug. Keer op keer.

Visboer

Maar zoals de visboer met zijn Volendamse nuchterheid tegen mij zei: ‘Wat verwacht je dan Roelse? Dat internet is een open riool. Men gaat daar lekker anoniem los.’ Dat is zo, maar er is volgens mij meer aan de hand. Steeds vaker lijkt het alsof die “laat-ze-lekker-elkaar-afknallen-reactie” steun krijgt van steeds meer politieagenten. Alsof het ene mensenleven minder telt dan het andere mensenleven.

Telefoontje

Niet zo heel lang geleden ontving ik een telefoontje van een rechercheur. Hij gaf aan dat mijn cliënt ernstig bedreigd werd en dat een poging tot liquidatie ‘op een haartje na’ mislukt zou zijn. Het zou niet lang duren, zo was zijn verwachting, voordat men het opnieuw zou proberen. Op mijn vragen gaf hij aan dat zijn team ‘vrij goed in beeld had’ wie mijn cliënt op de korrel had. Ik vroeg de rechercheur vervolgens om actie te nemen tegen deze ons onbekenden en om mijn cliënt actief bescherming te geven. Beide verzoeken werden geweigerd.

He-le-maal niks

De rechercheur gaf aan dat: ‘Wij hier helemaal niks mee gaan doen. Eerst moet uw cliënt maar eens vertellen waarom hij wordt bedreigd. Tot die tijd doen wij he-le-maal niks.’ En hij beëindigde het gesprek. Mijn cliënt wist niet, door wie hij werd bedreigd. Hij kon de recherche dat dus onmogelijk vertellen. Zeven weken later werd mijn cliënt alsnog geliquideerd.

Niet verschuldigd?

Ik zeg niet dat de recherche verantwoordelijk is voor zijn dood. Dat is niet zo. Wie het gedaan heeft, heeft het gedaan. Zo is het en niet anders. Maar ik roep die agenten en de burgemeester in Amsterdam op om met dit waanzinnige niks doen, per direct te stoppen. Want juist dat niks doen, voorkomt niets. Alleen door niet niks te doen, kun je mensenlevens redden. Het voorkomt ook dat familieleden in een klap nabestaanden worden.  Ben je hen dat niet verschuldigd?

Jillis Roelse is strafrechtadvocaat in Amsterdam