Vier moorden heeft hij op zijn geweten. Paul S. van W. weet de geweldsexplosie in 2003 aan zijn verleden als militair in Cambodja. Maar daar bleek niets van waar. Hij kreeg eerder tbs, toen hij dat eiste.
Op vrijdagochtend 24 oktober 2003 is het druk in Spike’s Training Centre aan de Tunnelweg in Kerkrade. Dan parkeert er een rode Mercedes voor de sportschool. Een kleine, gespierde man, gekleed in gevechtstenue en bivakmuts, stapt uit en loopt naar de fitness-gelegenheid.
Achter de balie zit de jarige Lei Vromen, mede-eigenaar van de club. Hij heeft de alarmlijn 112 aan de telefoon, omdat hij levensgrote problemen verwacht met oud-commando Paul S., die de zaak is binnenstapt. ‘Motherfucker, motherfucker’ roept de 37-jarige S. tegen de sportschoolhouder. Terwijl Vromen de telefoniste van de alarmcentrale aan de telefoon heeft, trekt S. een handvuurwapen en schiet vier maal op zijn voormalig schoonvader. Lei Vromen is op slag dood.
De politie komt snel ter plaatse. S. heeft keurig op ze gewacht en geeft zich over. Als de agenten naar de familie van Lei Vromen gaan om ze op de hoogte te stellen van de moord op vader Lei, doen ze een huiveringwekkende vondst. In het huis van de familie Vromen aan de Reniersstraat, zo’n vijfhonderd meter van de sportschool, treft de politie drie lichamen: José Vromen (56, de vrouw van Lei) en hun twee kinderen Daniëla (29) en Patrick (34). Ze zijn eerder die ochtend doodgeschoten door Paul S.
Later zal blijken dat de aanleiding voor de moordpartij was gelegen in de scheiding van dochter Daniëla en Paul S. Die laatste was samen met zijn voormalig schoonvader eigenaar van Spike’s Training Centre, en de naastgelegen schietschool. Na de scheiding waren er problemen ontstaan over de financiële afwikkeling van de zakelijke belangen. Volgens de advocaat van Paul S. kwam zijn cliënt tot zijn daad, nadat hij op de ochtend van het drama had ontdekt dat zijn ex de sloten van zijn huis had vervangen en dat een deel van zijn huisraad was weggehaald.
Voor de rechter stelde de advocaat van S. dat de oud-marinier leed aan een posttraumatisch stress syndroom (PTSS), opgelopen tijdens een vredesmissie in Cambodja. Maar de toenmalige officier van S. in Azië stelde dat S. nooit bij incidenten in Cambodja betrokken was geweest. Het Pieter Baancentrum stelde vast dat er geen verband was tussen de ervaringen van S. in Cambodja en de viervoudige moord in Kerkrade.
In 2005 werd Paul S. in hoger beroep veroordeeld tot 20 jaar plus tbs met dwangverpleging. Vijf jaar later ontstond er ophef over de situatie van S. Hij wilde gebruik maken van een regeling om vervroegd behandeld te worden in een tbs-kliniek. Ondanks maatschappelijke onrust werd hij daarin in het gelijk gesteld.
In 2018 bleek Paul S. van W. onder begeleiding in een sociaal café in Groningen te werken. Ook volgt hij een mbo-opleiding tot sociaal-agogisch medewerker. Dat bleek tijdens een zitting van de rechtbank in Roermond. Hij zat wel nog vast in de Van Mesdagkliniek, voor tbs’ers.