Omdat rechters en officieren van justitie een gebrek aan kennis over tbs hebben wordt er mogelijk niet altijd tbs opgelegd waar dat misschien wel zou moeten. Bijvoorbeeld bij verdachten die weigerden mee te werken aan een psychiatrisch onderzoek. Dat zegt een WODC-onderzoekster in De Telegraaf.

Verschillend

Er wordt dan geen tbs opgelegd terwijl dit wel mogelijk zou zijn. Dat kan de samenleving minder veilig maken. Rechters en officieren denken heel verschillend over de vraag of bij een weigerachtige verdachte tbs kan worden opgelegd of niet, stelt WODC-onderzoeker Marleen Nagtegaal in De Telegraaf.

Hof

Michael P., die wordt verdacht van de moord op Anne Faber, weigerde in 2012 zich te laten onderzoeken door het Pieter Baan Centrum. Julien C. die veroordeeld is tot tbs en 12 jaar voor de moord op het jongetje Jesse, weigerde ook zich te laten onderzoeken maar hij kreeg wel tbs. Dat gebeurde pas na een lang proces. Het Europese Hof voor de Rechten van Mens bepaalde in 2015 dat tbs wel kon worden opgelegd.

458 zaken

Nu nog overweegt de ene rechter geen tbs op te kunnen leggen omdat er geen stoornis is vastgesteld terwijl een andere rechter met het arrest van het Europese Hof dat wel doet. De rechter heeft volgens dat Hof een eigen bevoegdheid om gestoord gedrag vast te stellen, op basis van verschillende bronnen over een langere periode.

Volgens onderzoeker is er over sommige weigeraars al veel bekend, bijvoorbeeld door contact met de jeugdreclassering, rapportages uit eerdere strafzaken of een observatie in het Pieter Baan Centrum in Utrecht.

Uit onderzoek blijkt nu dat in alle 458 zaken uit de periode 2012-2016 waarin de verdachte weigerde mee te werken aan een onderzoek in het PBC in één op de vier gevallen toch tbs-is opgelegd.

Risico-taxatie

Veel rechters zien maar twee of drie tbs-zaken per jaar. Een deskundige pleit ervoor om rechters kennis over risicotaxatie-instrumenten bij te brengen om het gevaar dat een verdachte vormt voor de samenleving beter te kunnen beoordelen.