Mijn stelling in het boek Dubbel gedwaald is dat ook de veroordeelde Ron P. onschuldig is in de Puttense moordzaak. Die stelling is door sommige verdedigers van de onschuld van Dubois en Viets slecht ontvangen.
Door Ton Derksen
Ron P. is guilty as hell, zo beweren ze, omdat Ron’s zaad (de zogenaamde spermadruppel) op de plaats delict is aangetroffen.
Dat zit zo. Of beter, dat zit niet zo.
Toen op de plaats delict de nog vochtige “spermadruppel” op het bovenbeen van de vermoorde Christel Ambrosius werd aangetroffen, werd die “spermadruppel” als een daderspoor aangemerkt. Het dna-profiel in dat spermaspoor moest van de dader zijn die op de plaats delict was klaargekomen. Dit is Stadium I.
Stadium II begint bij de (volstrekt onbetrouwbare) bekentenissen van (ex-verdachten) Dubois en Viets. Het Openbaar Ministerie had nu een probleem: het dna-profiel van de “spermadruppel” bleek noch van Dubois noch van Viets. Geen nood. Een deskundige verklaarde dat die spermadruppel door de penis van de dader uit Christel vagina was gesleept. Die spermadruppel is dus toch geen daderspoor. En zo konden Dubois en Viets op basis van (ridicule) bekentenissen veroordeeld worden.
In Stadium III treden Peter R. de Vries en oud-hoofdcommissaris Jan Blaauw op. Zij wisten een deskundige te vinden die de voorgaande sleeptheorie naar het rijk der fabelen verwees: die “spermadruppel” is niet door de dader uit de vagina versleept, het is een verse druppel zaad, die door de dader op de plaats delict is verschoten. Omdat Dubois en Viets niet het dna van de spermadruppel hebben, zijn ze dus niet de dader. (Uiteindelijk zijn ze vrijgesproken op vele gronden, niet alleen vanwege die andere visie op de sleeptheorie.)
We zijn nu bij Stadium IV aangekomen. De “spermadruppel” is weer een daderspoor geworden. Ron P. moest in 2007 zijn dna afstaan. En bingo, daar had je het dna van de spermadruppel. Ron P. moest dus wel de dader zijn. Hij werd veroordeeld.
Volgt Stadium V. Die “spermadruppel” die de dader vers op de plaats delict zou hebben achtergelaten, blijkt helemaal geen spermadruppel, en al helemaal niet een verse spermadruppel. Dna-onderzoek van de “spermadruppel”, gecombineerd met de observatie dat die “spermadruppel” ook na 18 uur nog steeds vochtig en kleverig was, wijst uit dat het grootste gedeelte van die spermadruppel bestaat uit vaginaslijm. Daarover waren de deskundigen gynaecoloog Van Seumeren, uroloog Bartens en professor gynaecologie Eskes het eens. Ze waren het er ook over eens dat dat vaginaslijm hoogstwaarschijnlijk tijdens de moord/verkrachting uit de vagina is geperst. (Verslepen achten ze mogelijk, maar veel minder waarschijnlijk omdat er geen spoor loopt van de vaginamond naar de locatie van de “spermadruppel” op het bovenbeen.) Het dna-onderzoek vindt naast een overdaad aan dna van Christel ook enig autosomaal dna van Ron. Dit dna moet uit zaadcellen stammen, omdat er geen mt-dna van Ron is gevonden, en alleen mannelijke zaadcellen de combinatie “autosomaal dna + geen (aantoonbaar) mt-dna” eigen is.
De vraag is nu: Wanneer zijn die zaadcellen zijn gestort? Op de “zondagmiddag-plaats delict” of eerder? Die vraag kunnen we beantwoorden omdat op de plaats delict geen zaadvloeistof is gevonden die in geval van een zaadlozing aangetroffen had moeten worden. De politie vond alleen de zogenaamde “spermadruppel”. Ze beschrijft dit in een proces-verbaal. Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) heeft heel veel monsters van de plaats delict onderzocht; van de vloer, van de kleren, van de naakte delen van het lichaam, van de bank. Nergens is zaadvloeistof aangetroffen. We hebben dus alle reden om te denken dat er geen zaadvloeistof op de plaats delict was.
Maar dan hebben we ook alle reden om te denken dat er geen zaadlozing op de zondag-plaats delict is geweest. Hieruit volgt dat de zaadcellen van Ron P. die samen met vaginaslijm uit Christel vagina zijn geperst, niet van die zondagmiddag-plaats delict kunnen komen maar van eerder moeten stammen.
Christels agenda van vrijdag en zaterdag is alleen leeg op zaterdagavond van 20.30 tot 22.30. Laat dat nu net de tijd zijn die Ron bij zijn arrestatie heeft gegeven als de tijd van zijn geheime sekspartij met Christel. We weten dat ze seks gehad moeten hebben. Dát vertellen de zaadcellen in de spermadruppel. De zaterdagavond lijkt aldus de meest plausibele tijd voor de sekspartij.
De zaadcellen gecombineerd met de afwezigheid van zaadvocht garanderen ons dus:
(1) dat de zogenaamde “spermadruppel” geen daderspoor is, en
(2) dat Ron hoogstwaarschijnlijk de waarheid vertelde toen hij met zijn ”smoes” van zaterdagavondseks kwam aanzetten.
Op het eerste gezicht is die “smoes” volstrekt ongeloofwaardig. Nu zaadcellen met dna van Ron in de spermadruppel zijn aangetroffen en geen zaadvocht op de plaats delict, is er geen sprake meer van een smoes, maar van een seksrelatie die niet aan anderen bekend was. Ik heb in mijn boek uitgelegd dat een seksrelatie waar niemand iets vanaf wist, bij nader inzien niet zo vreemd is. Maar sterker, we weten nu ook dat die geheime seksrelatie er geweest moet zijn, hoe onbekend ook, omdat Rons zaadcellen in Christels vagina zaten.
In de “spermadruppel” is trouwens ook nog het dna van een derde persoon aangetroffen. Van die persoon is dna op nog drie andere plaatsen op Christel dna gevonden, inclusief een haar op haar hals. Ten overvloede: dit dna is niet van Viets of Dubois.
Concluderend, in Stadium V blijkt de “spermadruppel” geen spermadruppel te zijn. Het is ook geen daderspoor, omdat de zaadcellen in die “spermadruppel” niet van de zondagmiddag-plaats delict stammen. Ron’s dna correspondeert met het autosomaal dna-profiel van de zaadcellen in die “spermadruppel”. De zaadcellen pleiten hem dus vrij, omdat ze niet van de zondagmiddag-plaats delict stammen. Ron blijkt inderdaad seks met Christel gehad te hebben, zoals hij zei, en wel hoogstwaarschijnlijk op de zaterdagavond. Verwarring en onkunde over de zogenaamde “spermadruppel” leiden tot het verbeten geloof dat Ron P. wel de moordenaar moet zijn.
Kennis en begrip van die “spermadruppel” laten slechts één conclusie open: Ron was een geheime minnaar van Christel, en hij was juist niet haar moordenaar.
Ton Derksen is schrijver en emeritus-hoogleraar wetenschapsfilosofie.
Zie ook: