Hij doodde zeven mensen, zeventien raakten gewond. Tristan van der Vlis is verantwoordelijk voor de allereerste mass-shooting in Nederland. Zijn ouders hadden er voor gewaarschuwd. Een wapenvergunning en een psychische stoornis gaan niet samen.

Het nieuws over de ellende die Tristan van der Vlis op 9 april 2011 aanricht in Alphen aan den Rijn, gaat als een schokgolf door het land. Met een semi-automatisch geweer stapt hij rond het middaguur winkelcentrum De Ridderhof binnen, en begint om zich heen te schieten. Hij vuurt zeker 100 schoten af en pleegt daarna zelfmoord met hetzelfde wapen. Hij draagt tijdens zijn actie een kogelwerend vest.

Onder de slachtoffers zijn mensen met scoot-mobielen en rollators. Later blijkt dat Tristan via het lidmaatschap van zijn schietvereniging aan wapens heeft kunnen komen. Hoewel hij eerst geroyeerd wordt door de club vanwege zijn psychologische stoornis, heeft de politie niet in de gaten dat het hem lukt weer lid te worden. Zijn ouders trokken erover aan de bel.

De 24-jarige Tristan lijdt aan schizofrenie, waardoor hij regelmatig waanbeelden heeft: nachtmerries terwijl je wakker bent. Hij is hierdoor een eenling en wordt bijvoorbeeld ontslagen in de baantjes die hij heeft, omdat hij steeds ruzie krijgt. Nog voor zijn daad probeert hij verschillende keren zelfmoord te plegen. Tristan schrijft zijn vader in 2006 zelfs in een dramatisch briefje dat hij op de schietvereniging een einde aan zijn leven wil maken. Kort daarna wordt hij gedwongen opgenomen. Hij laat na de schietpartij een afscheidsbrief aan zijn familie achter. Daarin staat in lieve, kinderlijke bewoordingen dat hij dood wilde, zodat zijn ouders ‘rust krijgen.’

Nabestaanden van de schietpartij stappen naar de rechter, om te bekijken of er iemand naast Tristan verantwoordelijk kan worden gehouden voor hun verlies. Zij vinden dat de politie schuld heeft, omdat ze bij het verlenen van een wapenvergunning aan Tristan, zijn eerdere gedwongen opname over het hoofd heeft gezien.

De rechter bepaalt dat de politie zich niet aan de wettelijke regels heeft gehouden bij het afgeven van Tristans wapenvergunning, maar dat ze niet verantwoordelijkheid kan worden gehouden voor de moordpartij. Tristan dreigde namelijk alleen zichzelf wat aan te doen, niet anderen. De nabestaanden gaan in hoger beroep.

Tijdens de rechtszaak besluit de rechter dat de nabestaanden geen inzicht krijgen in het psychiatrisch rapport van Tristan. Zijn ouders maakten hier bezwaar tegen, omdat er details in staan over de relatie met hun zoon.