Een ex-vriendin van voormalig motorclub-president Klaas Otto (54) zegt door het Openbaar Ministerie twee jaar lang tegen haar wil door justitie en politie te zijn vastgezet op geheime plaatsen. De recherche probeerde haar in die tijd – vergeefs – belastende beweringen over Otto te laten doen. Deze vrouw (wiens naam bekend is bij de redactie) heeft een aantal verklaringen afgelegd die Crimesite heeft ingezien en beluisterd. Haar auto, ID-kaart, geld, pinpassen en iPad werden afgepakt. Ze kreeg geen advocaat of vertrouwenspersoon. En ze moest een andere naam nemen, aldus de vrouw. Dit is het tweede deel van haar relaas (zie ook deel 1).

Door @Wim van de Pol

Het was in ‘Soest’ (of Soesterberg) of in Friesland dat Monica voor het eerst een gesprek met mensen van het Openbaar Ministerie heeft gehad, de datum zegt ze niet te kunnen aangeven. Het is mogelijk in het najaar van 2013 geweest.

Monica: ‘Op een gegeven moment zaten daar allemaal mannen in blauwe pakken aan een ovale tafel. Ik vond het gesprek spannend. De indruk dat er tien mensen aan een tafel zitten die wat van me willen. Ik kan me eigenlijk nauwelijks iets herinneren van dat gesprek. Ik weet alleen dat ik me heel geïntimideerd voelde en dat ik daar alleen zat met mijn kind. (…) Ik had al zolang alleen binnen gezeten en niemand gesproken. Ik kreeg het er Spaans benauwd van dat ik daar heen moest. (…) Daar heb ik voor het eerst Karel Pietersen (naam gefingeerd) gezien, dat is een man van het Openbaar Ministerie Noord-Nederland, hij is volgens mij leidinggevende van bewaken en beschermen.’

Monica zegt zich van het gesprek aan de tafel nog wel te herinneren dat haar daar werd verteld dat ze voorlopig in Friesland zou gaan wonen. Daar was een goede plek voor haar in een instelling. Dat was ‘het beste’ voor haar. Er was wel een wachtlijst en ze moest nog een paar weken wachten, zegt ze.

Haar afknippen

Voordat het zover was moesten er voorbereidingen worden getroffen. Voor haar eigen veiligheid. Monica: ‘Het was nooit zo dat ze belden en zeiden: we komen over een uur. Ze stonden dan voor de deur en wilden dan binnen vijf minuten weg en dan moest ik mij en mijn zoontje maar klaar hebben. Als een marionetpoppetje werd ik bestuurd.’

Voordat ze naar Friesland zou gaan ging ze naar een kapper. Monica: ‘Ik had lang blond haar tot op mijn kont. Dat hebben ze afgeknipt, dat moest. En ze hebben het bruin geverfd. Ik leek net op Anne Frank. (…)  Ze zeiden: het is voor je veiligheid en voor je kind. Ik zat erna hele dagen te janken. Het leek wel alsof ik mezelf kwijt was. (…) Je moet dingen doen die je niet wil. Onderweg naar Friesland moest ik in de auto een hoofddoek om.’

Er was op het moment van vertrek naar Friesland – vele maanden nadat ze zich had gemeld in het blijf van mijn lijf huis in Breda – voor Monica nog geen enkele duidelijkheid over waarom ze precies onveilig zou zijn en wat er met haar zou gaan gebeuren.

Monica: ‘Eigenlijk bedreigen ze je, je kan geen kant op. Dan ga je denken, doe mij maar zo’n hoofddoek. (…) Als ik iets niet wou dan was het: je hebt nu de keus om mee te werken en als je niet meewerkt dan breng je de veiligheid van je zoon in gevaar dus dan bellen we de Kinderbescherming en dan halen we hem over vijf minuten bij je weg.’

Ondergoed

In Friesland was er iets meer bewegingsvrijheid. Ze mocht aan de achterkant van het “moeder-kind-huis” de tuin inlopen. Er zaten meer jonge vrouwen in de accommodatie, die bij Veilig Thuis hoorde.

Een van de eerste opdrachten die Monica in Friesland kreeg was zich uit te kleden tot ze alleen nog haar ondergoed aanhad. Een vrouwelijke politieagent maakte daarna foto’s van haar. Er stonden verschillende prominente tatoeages op haar lichaam. Monica zegt dat het duidelijk was dat het de politie om die tatoeages ging.

Zo was er één met de naam van haar zoontje en één met een andere naam. Monica: ‘Ze zaten op mijn rug en in mijn lies. En op mijn schouder had ik een tijgerprintje en eigenlijk moest alles weg. Dat moest er heel snel allemaal af. Ik zei: waarom zou ik de naam van mijn zoontje weghalen? Ze zei: je wil een nieuwe toekomst, je wil je verleden achter je laten. Dit is is je kans. Je mag het op onze kosten weg laseren maar het moet wel echt gebeuren, anders loop je nog steeds gevaar en je kan geen t-shirt aan. Ik stond er niet achter maar het moest. (…) Ik had, echt waar, geen keus. Het was weer dat of de Kinderbescherming.’

Ziek

Er volgde een traject van een jaar.

Monica: ‘We gingen elke drie weken met drie auto’s als een pakketje naar het ziekenhuis in Drachten, en via de achteringang naar binnen. Dan werden er twee tatoeages gelaserd en dan had ik twee weken de tijd om er bovenop te komen. Want je krijgt elke keer bloedvergiftiging omdat die inktdeeltjes in je bloedbaan terechtkomen. Dus je wordt ziek en je krijgt koorts tot die deeltjes weer uit je bloed weg zijn. Dan was het twee weken ziek en de derde week ging het beter en dan kwam de volgende afspraak al weer. Dat heeft een jaar geduurd.’

Huisarts

Monica had na het baren van haar zoontje complicaties gehad. Ze had lange tijd last van bloedingen en daarom wilde ze een consult bij een huisarts. Dat ging aanvankelijk niet, stelt ze, en veel later kon dat alleen met politiebegeleiding. Haar zoontje kreeg ook prikjes op het consultatiebureau in gezelschap van agenten.

Monica: ‘Ik had vanaf mijn zwangerschap bloedingen. Ik had drie weken bloedingen en één week niet. Pas na een jaar kon ik daarvoor eindelijk naar een huisarts. Ik moest aan Karel Pietersen vertellen waarom ik naar de huisarts wilde. Ik zei dat zijn vrouwendingen dat is privé, ik vind dat lastig. (…) En vervolgens mocht ik dan naar de huisarts met een brief van het OM dat ik mijn gegevens niet mocht vrijgeven vanwege veiligheid. Bij de huisarts ging een politieagent mee naar binnen. Ik dacht: dit is toch privé, ik wil dit niet.’

Andere voornaam

Onder druk van haar begeleiders van politie en justitie zou Monica haar eigen naam en die van haar zoontje hebben veranderd. Haar zoontje moest ook een andere voornaam krijgen, iets wat zij niet wilde. Maar dat was misschien niet het ergste.

Monica: ‘Mijn zoontje heeft er echt iets aan overgehouden omdat we twee jaar binnen hebben gezeten. Zijn prikkelverwerking is niet goed verlopen. Buiten hoor je mensen praten of je ziet eendjes. Wij zaten steeds op een kamer. Geen zon, geen wind, geen gras, je hoort en je voelt het allemaal niet. Zintuigen moet je ontwikkelen en dat heeft hij gemist. Daar zijn we later achtergekomen.’

Wandelingen

Na het gesprek aan de ovale tafel met de mannen in pak behield Monica in Friesland regelmatig contact met Karel Pietersen van het Openbaar Ministerie. Monica zegt dat ze samen wandelingen maakten en dat hij haar toevertrouwde dat hij twee dochters heeft die in haar leeftijd zijn.

Monica: ‘Het eerste gesprek kan ik me nog heel goed herinneren want hij vroeg toen wat zijn je doelen in je leven, wat zou je graag willen, wat voor opleiding of studie zou je nog willen doen? (…) En dat hij een soort vaderfiguur voor me wilde zijn.’

Ze zegt dat Pietersen vanaf dat moment voor het eerst wat nadere informatie gaf over de dodelijke dreiging die er kennelijk tegen haar bestond. Dat was na ongeveer een jaar in isolatie. Toen begonnen er ook politieverhoren, zo vertelt ze.

Het Openbaar Ministerie zegt geen reactie te kunnen geven omdat de zaak onder de rechter is.

(einde deel 2)

Advocaten Louis de Leon en Sanne Schuurman willen de vrouw voor het gerechtshof in Den Bosch laten horen als getuige. Ze stellen al jaren dat justitie en politie in het onderzoek naar Klaas Otto op verschillende manieren buiten hun boekje zijn gegaan. Justitie in Breda doet sinds ongeveer 2010 voortdurend strafrechtelijk onderzoek naar Klaas Otto. In 2013 werd bekend dat Otto president werd van de nieuwe motorclub No Surrender. Hij kwam daarover veelvuldig in de publiciteit, onder meer samen met Willem Holleeder. Bij het gerechtshof in Den Bosch loopt momenteel het hoger beroep in twee strafzaken van Klaas Otto (55) nadat hij door de rechtbank in Breda was veroordeeld voor witwassen, bedreiging, zware mishandeling en afpersing, en in een latere zaak voor het beïnvloeden van getuigen. Het gerechtshof besloot in het voorjaar van 2020 dat Otto onder voorwaarden op vrije voeten mocht komen. Hij werd in weer een andere zaak vrijgesproken van opdracht geven voor zware mishandeling. Voor zijn rol in de verboden No Surrender MC veroordeelde het gerechtshof Leeuwarden Otto in 2022 tot drie jaar cel.