Een ex-vriendin van voormalig motorclub-president Klaas Otto (54) zegt door het Openbaar Ministerie twee jaar lang tegen haar wil te zijn vastgehouden op geheime plaatsen en onder druk te zijn gezet. De recherche probeerde haar in die tijd – vergeefs – belastende beweringen over Otto te laten doen. Dat zegt deze vrouw in een aantal verklaringen die Crimesite heeft ingezien en beluisterd. Haar auto, ID-kaart, geld, pinpassen en iPad werden afgepakt. Ze werd door justitie uitgeschreven uit de bevolkingsadministratie. Ze moest onder dwang haar haar laten afknippen en tattoo’s laten weg-laseren. Ze kreeg geen advocaat of vertrouwenspersoon. En ze moest een andere naam nemen, zo zegt de vrouw.

Door @Wim van de Pol

Het leek wel alsof ze een toverspreuk had uitgesproken. Toen Monica (naam gefingeerd) op een dag in het vroege voorjaar van 2013 in het blijf van mijn lijf-huis in Breda de naam Klaas Otto had laten klinken stonden de hulpverleensters op en begonnen te telefoneren. Mensen liepen paniekerig de spreekkamer in en uit. Een paar minuten later gingen er rolluiken en zonneschermen voor de ramen van het pand naar beneden. Ze moest naar een aparte kamer en er kwamen broodjes en drinken. Toen liepen er geüniformeerde politieagenten binnen. En niet veel later stapte ze met een deken over haar hoofd de luxewagen van de politie in. Monica en haar baby scheurden in een stoet van drie geblindeerde auto’s en zes gewapende agenten naar een ‘veilige’ locatie.

Pakketje

Ze hoorde agenten over de radio een woord zeggen dat ze de komende jaren nog vele malen zou horen: ze was een ‘pakketje’ geworden. Een pakketje dat veilig aan moest komen.

Het was vlak voor Pasen 2013. Monica was 24 jaar en niet gelukkig. Ze had blauwe plekken op haar armen. Klaas Otto (toen 45, en president van No Surrender MC) ) had haar mishandeld. Ze wilde weg bij hem, en weg uit het huis dat hij voor haar had geregeld. Monica: ‘Op het eind liep het gewoon niet meer lekker tussen ons. Hij had veel stress en ik was hartstikke jong en naïef. Hij spoot toen testosteron en daar word je wat opvliegerig van. Er zijn meerdere factoren geweest. Maar hij stond me niet naar het leven.’

Doodsbang

Monica was bij het blijf van mijn lijf huis in Breda binnengelopen omdat ze hoopte ergens in de buurt in West-Brabant een eigen woonruimte te kunnen krijgen. Wat ze toen niet wilde – en ook nu niet – was aangifte doen tegen Otto. Ze was die middag doodsbang geworden en in paniek geraakt. Politieagenten vertelden haar dat haar leven en dat van haar pasgeboren baby ernstig in gevaar waren. Otto zou een moordopdracht op hen hebben uitgezet. Daarom wilden de agenten haar zo snel mogelijk laten onderduiken in een safe house. Ze moest precies doen wat de politie-agenten zeiden. Haar auto moest ze ook afgeven, de politie zou die wel verkopen, beweert ze. Er kunnen trackers onder zitten, waarschuwden ze, en dan zou Klaas Otto precies weten waar zij en haar zoontje waren.

Naast haar op de achterbank van de geblindeerde auto die nu met hoge snelheid wegreed stond de Maxi-Cosi met haar zoontje. De vader van het mannetje was Klaas Otto. Het kind was twee maanden oud.

De hoofdpunten van het relaas van Monica:

Ze was geen verdachte van enig strafbaar feit. Toch namen agenten haar alle persoonlijke eigendommen af, inclusief ID-kaart. Ze werd uitgeschreven uit het bevolkingsregister.

Ze zegt tussen 2013 en 2015 tegen haar wil te zijn vastgehouden.

Haar werd te verstaan gegeven dat ze voor haar eigen veiligheid en die van haar zoontje mee moest werken met de officier van justitie. Als ze te kennen gaf dat ze weg wilde dreigden ambtenaren de baby van haar te scheiden en naar de Kinderbescherming te brengen.

Ze kreeg regelmatig bezoek van een officier van justitie.

Maandenlang werd ze wekelijks urenlang verhoord over Klaas Otto. Ze moest een verklaring ondertekenen waarin stond dat hij een opdracht had gegeven voor een liquidatie, die ze weigerde te tekenen. Ze zegt geen kennis over criminele activiteiten van Otto te hebben.

Er zijn video-opnames gemaakt van alle gesprekken. Het is haar onbekend of er processen-verbaal zijn gemaakt.

Ze moest zich bijna geheel ontkleden in bijzijn van politieagenten, een mannelijke agent vergezelde haar tijdens een consult bij een huisarts.

Ze moest gedwongen tattoos laten verwijderen, wat haar maandenlang ziek maakte.

In 2021 legde ze via een kennis op Facebook contact met Klaas Otto. Na bemiddeling van de advocaat van Klaas Otto legde ze in 2022 tegenover juridisch adviseur en oud-recherchechef Klaas Langendoen verklaringen af.

Monica noch haar geschiedenis staan vermeld in het strafdossier tegen Otto. Diens advocaten Louis de Leon en Sanne Schuurman hebben er recent bij het gerechtshof Den Bosch melding van gemaakt, en willen haar als getuige horen.

Een woordvoerder van het Openbaar Ministerie Zeeland/West-Brabant zegt niet te kunnen reageren omdat de zaak nog onder de rechter is.

Geen grip

Het eerste wat de politie in Breda had gedaan was er bij haar op aandringen aangifte tegen Otto te doen wegens de mishandeling. Dat wilde Monica per se niet. Het gesprek liep volgens haar hoog op. Monica: ‘Ik wilde geen aangifte doen, alles op alles, want ik dacht weet je, ik ben nu boos, en nu wil ik het misschien wel, maar over een maand of een half jaar krijg ik daar spijt van. Het is en blijft voor de rest van mijn leven de vader van mijn kind. Dus ik ga geen aangifte doen. (…) Jullie willen dat ik aangifte doe, dat is onder dwang, dat is niet mijn vrije keus. (…) Ik wil gewoon hulp.’

Na een kwartiertje rijden kwamen ze aan in een bunkerachtig gebouw waar appartementjes waren. Ze mocht haar kamer niet verlaten, van de buitenwereld kon ze alleen een gang zien. ‘Mijn tassen moest ik daar leeghalen want ze wilden zien wat ik allemaal bij me had, mijn telefoon moest ik gelijk inleveren. Mijn iPad en mijn fotocamera hebben ze ook in beslag genomen. (…) Ik kreeg chocolade paaseitjes. Elke dag kwam er een vrouw van de begeleiding magnetronmaaltijden en babymelk brengen. Ik stelde vragen maar ze zei ik weet het niet, ik weet niks, er is niks over jou verteld.’

Monica zegt zich te herinneren daarna nog op twee andere plekken in de buurt te zijn verbleven. In totaal zegt ze ongeveer een maand of drie in dat soort accommodaties te zijn geweest. Ze mocht nooit naar buiten. ‘Ik was in shock en kreeg paniekaanvallen want ik wist niet wat er aan de hand was. Ik wist niet waar ik was. Ik wist niet wat er ging gebeuren.’

Militair terrein

ID-kaart, telefoon of pinpassen had ze niet meer. Al die maanden heeft Monica geen enkele functionaris van politie of justitie gesproken, zegt ze. Evenmin kreeg ze uitleg over de reden dat ze was opgesloten en wat de dreiging precies inhield. Op een nacht was haar zoontje zo verkouden dat ze in paniek raakte. Ze sprong uit een raam en vluchtte met hem de straat op. Ze bleek in Oosterhout te zijn, en belandde lopend in een ziekenhuis. Na behandeling brachten politieagenten haar terug naar het appartementje van Veilig Thuis West-Brabant.

Een week later werd ze als “een pakketje” in een konvooi van drie auto’s naar een militair terrein gebracht (vermoedelijk bij Soesterberg). Voor de deur van haar kamer stond vanaf die dag een politieagent om haar te bewaken. Ze had één tas met een paar kleren, alle dagen banjerde ze rond in een soort pyjama, zegt ze. Monica: ‘Het was een soort groot hotel. Maar het was hetzelfde. Ik zat opgesloten. Ik heb geprobeerd erachter te komen wat er gebeurd was, wat er aan de hand was, waar ik zat. (…) Op een gegeven moment heb je geen besef meer van tijd of van de dag. Je zit maar je tijd uit en hebt geen duidelijkheid over de dreiging. Dat was heel eng. Je hebt nergens grip meer op.’

Kop kaal geschoren

De dreiging van levensgevaar kwam bij Monica extra hard aan door de klappen die ze eerder opliep in haar jeugd. En tegelijk was het voor haar niks nieuws. Vroeger thuis was er geen vrede. Ze dacht altijd dat het allemaal aan haar lag. Op haar 18de jaar (‘zodra het kon’) was ze bij haar moeder weggegaan. Een vader heeft ze nauwelijks gekend.

Monica: ‘Klaas [Otto] heeft nog een paar keer met mijn moeder gesprekken proberen te voeren, proberen te lijmen, (…) ik heb altijd gedacht dat het allemaal mijn schuld was, dat idee gaf ze mij al die jaren. Ik werk nu zelf in de zorg en ik weet dat ze gewoon echt narcistisch is en psychoses heeft gehad en het zwart voor de ogen kreeg en mij dan kapot sloeg. Ze heeft eens mijn kop kaal geschoren en is met mijn hoofd tegen de verwarming aan blijven slaan. (…) Ik weet dat ze ziek is en dat maakt het dragelijk. (…) Ik was bang dat ik zelf het moedergevoel niet zou kunnen hebben. (…) Maar toen mijn zoon in mijn armen lag zat ik te brullen en te huilen en ik dacht: oké! Ik voel het!’

Toen Monica eenmaal op de militaire basis opgesloten zat was haar baby alweer een half jaar oud.

(einde deel 1)

Justitie in Breda doet zeker sinds 2010 voortdurend strafrechtelijk onderzoek naar Klaas Otto. In 2013 werd bekend dat Otto president werd van de nieuwe motorclub No Surrender. Hij kwam veelvuldig in de publiciteit, onder meer samen met Willem Holleeder. Bij het gerechtshof in Den Bosch loopt momenteel het hoger beroep in twee strafzaken van Klaas Otto (55) nadat hij door de rechtbank in Breda was veroordeeld voor witwassen, bedreiging, zware mishandeling en afpersing, en in een latere zaak voor het beïnvloeden van getuigen. Het gerechtshof besloot in het voorjaar van 2020 dat Otto onder voorwaarden op vrije voeten mocht komen. Hij werd in weer een andere zaak vrijgesproken van opdracht geven voor zware mishandeling. Voor zijn rol in de verboden No Surrender MC veroordeelde het gerechtshof Leeuwarden Otto in 2022 tot drie jaar cel.

 

Zie ook:

Hoe Klaas Otto achter de plannen voor zijn liquidatie kwam (UPDATE2)